Proza, góry i muzyka

czwartek, 9 stycznia 2025

Z cyklu : Sztuka Japonii : Kawase Hasui

 

Ostatnio pisałam o mistrzu Hiroshige Utagawie, jednym z największych mistrzów drzeworytu japońskiego, dziś przedstawię kolejnego przedstawiciela tego gatunku. 

Poniżej : Obraz Świątynia Zojo - ji w śniegu, Shiba 1925 

Ś


Foto z Pinteresta 

Kawase Hasui japoński malarz, wybitny pejzażysta oraz drzeworytnik (w stylu ukiyo i shin - hanga)   urodził się 18 maja 1883 roku, a zmarł 7 listopada 1957 w kupieckiej rodzinie w  Tokio. Z początku znany był jako Bunjiro Kawase. Jako młodzik bardzo chciał być artystą, ale nie mógł sobie na to pozwolić, ponieważ rodzice naciskali na to by zajął się rodzinnym biznesem. Dopiero, gdy firmą zajęła się jego siostra wraz z mężem, Kawase mógł pomyśleć o twórczości artystycznej. Kiedy przyszły artysta poszedł do Kiyokaty Kaburagiego (1878 - 1972)  mistrza od portretów kobiecych z prośbą o możliwość studiowania u niego sztuki drzeworytu, ten odmówił ze względu na zbyt późny wiek ( Hasui miał wówczas 26 lat) i namówił do nauki zachodniego stylu malarstwa. Kawase zgłosił się do mistrza Saburosuke Okady (1869 - 1929) od którego pobierał nauki w zakresie wspomnianego malarstwa zachodniego. Po dwóch latach studiowania u mistrza Okady wrócił do Kaburagiego, który wreszcie zgodził się go przyjąć i uczył go sztuki drzeworytu w stylu ukiyo - e oraz nihonga.  




NIHONGA to termin określający malarstwo japońskiego, które powstawało przy użyciu trasycyjnych technik i materiałów malarskich ( tuszu i papieru) w odróżnieniu do malarstwa w stylu zachodnim yoga, które to czerpało z europejskiej tradycji oraz technik (np. olejnej). Określenia tego zaczęto używać w okresie Meiji podczas szybkiej modernizacji i westernizacji Japonii. Celem twórców w tym nurcie było zachowanie tradycyjnej sztuki japońskiej (malarstwa i kaligrafii ), a także stworzenie nowoczesnej tożsamości kulturowej Japończyków. Artyści nihonga odwoływali się głównie do dawnych szkół malarstwa japońskiego yamato - e, szkoły Rinpa oraz malarstwa chińskiego, między innymi malarzy szkoły Kano. Nie powielali oni tylko dawnych wzorów, lecz adoptowali je i rozwijali by dopasować je do zmieniającej się sytuacji społeczno - artystycznej. 

Hawase skupiał się przede wszystkim na tworzeniu akwareli ukazujących aktorów, życie codzienne i w końcu pejzaże, które zazwyczaj publikowano jako ilustracje książkowe, a także w gazetach ostatnich lat okresu Meiji i we wczesnym okresie Taisho. Zauroczony serią Ośmiu widoków jeziora Biwa autorstwa mistrza shin - hanga Shinsui Ito (1898 - 1972) poprosił o pomoc w publikacji własnych dzieł wydawcę, który znany był jako Shozaburo Watanabe, a ten kazał Hawase wykonać trzy eksperymentalne odbitki. Gdy wydawca przekonał się, co do talentu młodego artysty opublikował jego dzieła w sierpniu 1918 roku. Były to następujące prace : 

* Serie Dwanaście widoków Tokio, Osiem widoków południowego wschodu oraz pierwsze Wspomnienia z podróży z 16 rycinami wydano w 1919 roku, każdą dwa razy. 

Seria dwunastu grafik zatytułowana "Kolekcja scen z Japonii", którą rozpoczął w 1922 roku nie została ukończona przez wielkie trzęsienie ziemi w Kanto w 1923, które zniszczyło warsztat Watanabe , w tym matryce jeszcze nie sprzedanych grafik i szkicowników. Po powrocie z podróży po regionach Hokuriku, San'in oraz San' yo w 1924 roku Kawase ukazał światu trzecią serię szkiców pod tytułem Wspomnienia z podróży. Współpraca Kawase z wydawcą Watanabe  - propagatorem ruchu odnowy drzeworytu - trwała 40 lat. W 1956 roku nadano artyście tytuł Żywego Skarbu Narodowego Japonii. Prace Kawase stały się bardzo popularne również na zachodzie dzięki amerykańskiemu kolekcjonerowi i marszandowi Robertowi O. Mullerowi ( 1911 - 2003). Dzieła tego japońskiego malarza i drzeworytnika to przede wszystkim pejzaże - także miejskie - oparte na szkicach wykonanych w stolicy i  w czasie podróży po Japonii, jednakże nie przedstawiały one miejsc znanych z piękna pejzaży ani odniesień do poezji i literatury lub wydarzeń historycznych typowych dla wcześniejszych mistrzów ukiyo - e jak Utagawa Hiroshige czy Hokusai Katsushika. Hawase pragnął pokazywać ludziom miejsca spokojne oraz mało znane w Japonii. Uważał się za realistę. Wykorzystywał umiejętności wyuczone na studiach nad sztuką zachodnią. Tak jak Hiroshige tworzył grafiki ukazujące miejsca do których podróżował oraz krajobrazy ujmowane w deszczu i śniegu. Potrafił uchwycić naturalistyczne światło, odpowiednio cieniować, ale nie podpisywał i nie tytułował dzieł tak jak to robił Mistrz Utagawa. Zostawił po sobie wiele grafik i akwareli, duża część prac była tematycznie związana z drzeworytami, był również autorem obrazów olejnych, tradycyjnych wiszących zwojów kakemono oraz kilku parawanów byobu, lecz najwięcej sławy przyniosły mu właśnie wspaniałe drzeworyty. Kawase Hasui i Hiroshi Yoshida (1876 - 1950) są uważani za największych artystów, którzy tworzyli w stylu shin hanga i znani głównie z grafik ukazujących krajobrazy. 


Kakemono ( czasem używa się nazwy kakejiku) to obraz malowany na papierze albo jedwabiu, przedstawiający też kaligrafię, następnie naklejany na jedwab lub brokat, zazwyczaj wiesza się go na ścianie. Górna i dolna krawędź takiego obrazu mocowane są zwykle do drewnianych drążków, które ułatwiają jego zwijanie. Kakemono jest obowiązkowym elementem dekoracyjnym pomieszczenia - chashitsu - w którym się odbywa ceremonia picia herbaty - tzw. chanoyu - i częstym w ryokanach ( zajazdy, hotele, gospody). Obraz taki umieszcza się w specjalnej wnęce o nazwie tokonoma w towarzystwie odpowiednio dobranych kwiatów (chabana) w wazonie zwanym hana - ire. 


Shin - hanga - co dosłownie oznacza nowe grafiki, ale był to też ruch artystyczny z początku XX wieku w Japonii  - okresy Taisho i Showa - który był swoistym renesansem tradycyjnej sztuki ukiyo - e z okresu Edo i Meiji ( XVII - XIX wiek). Ruch ów utrzymywał tradycyjny system współpracy ukiyo - e zwany hanmoto, w którym w procesie powstawania danego dzieła brali udział kolejno artysta, rzeźbiarz,drukarz i wydawca, w odróżnieniu do ruchu sosaku - hanga, który propagował zasady samodzielnego rysowania, rzeźbienia i drukowania. Zgodnie z tym artysta powinien działać samodzielnie na wszystkich etapach powstania swojej sztuki. Rozkwit tej sztuki przypadł na lata 1915 - 1942, a potem powrócił w latach 1946 - 1950. Japońscy twórcy zainspirowani europejskim impresjonizmem stosowali w swoje sztuce zachodnie elementy oraz techniki  takie jak metody operowania światłem, nastrojem i wrażeniem, portretowali jednak ściśle tradycyjną tematykę czyli krajobrazy (fukei - ga), znane miejsca (meisho) piękne kobiety, aktorów kabuki (yakusha - e), ptaki i kwiaty ( kacho - e).  


Poniżej obraz Kobieta po kąpieli Goyo Hashiguchi, 1915 

zdjęcie z Wikipedii 




GŁÓWNE PRACE KAWASE HASUI 


* Dwanaście scen z Tokio (1919 - 1921) 

* Wybór scen z Japonii (1922 - 1926) 

*  Śnieg w świątyni Zojo - ji (1925) 

* Złoty Pawilon w Hiraizumi w śniegu (1957 - ostatnia praca Kawase) 


A teraz trochę grafiki która przedstawia poszczególne dzieła Hawase 


Poniżej : Pawilon Kyonghoiru, okres Showa 



Poniżej : Droga do Nikko 


Poniżej : Wieczór w Tagonoura 




Poniżej : Świątynia Kiyomizu w śniegu, 1932 


Poniżej : Widok na ogród i górę Fuji 


Poniżej : Księżyc nad mostem Akebi 



Poniżej : Jezioro Matsubara 


Poniżej : Most wiszący. Góra Gyodo koło Ashikagi 

Poniżej : Wieczór w Kawarago 



Poniżej : Wioska Tamiya, Saitama 1941




Poniżej : Świątynia Kuon na górze Minibu, okres Showa 

Poniżej : Góra Fuji po śniegu 


Poniżej : Świątynia Chunum w Korei 


Poniżej : Świątynia Tenno - ji w Osace 


Poniżej : Wieczór w Itako 


Poniżej : Piękne ujęcie zimowej nocy 

Trudno się nie zakochać w tych klimatycznych obrazkach. '


Poniżej : Shinagawa 



Spróbujecie wybrać ten jeden jedyny obraz, który najbardziej Wam się podoba? Spróbujcie o ile to możliwe. Powiem Wam, że ja mam z tym spory kłopot. Kawase Hasui ma tyle wspaniałych dzieł pełnych spokoju i harmonii oraz niepowtarzalnych kolorów, że naprawdę wybranie jednego tego najwspanialszego jest okropnie trudne. Nazywają go mistrzem spokojnego drzeworytu i wcale mnie to nie dziwi. Oglądając jego dzieła widzimy i czujemy ten spokój całym sobą. Sztuka drzeworytu jest wprost niepowtarzalna. Wyobraźcie sobie jak trudne musiało być wykonanie tak pięknego kolorowego drzeworytu. Niesamowicie urzekły mnie te zimowe pejzaże, te z deszczem i te z górą Fuji. Trzeba było wielkich umiejętności oraz cierpliwości by zrobić wrażenie na odbiorcach. Dla mnie Kawase to człowiek wielce ambitny, pełen pasji, wierny swojej sztuce, która zachwyca dziś każdego. Jego sztuka jest inna niż sztuka van Gogha czy Monet, ale na upartego znajdziemy podobieństwa, jak choćby ukazanie sielskiego prostego życia, pięknych miejsc, zwyczajnych ludzi, bogactwo kolorów, częste nocne motywy, Vincent również lubił malować noc, wodę, mosty, łodzie. Zauważyliście te podobieństwa? 

Mam nadzieję, że post Wam się spodobał i że polubiliście sztukę Kawase Hasui. Czekam na Wasze wrażenia na temat jego nieziemskich dzieł. Dziękuję za zainteresowanie.    









Źródła internetowe : 










czwartek, 27 czerwca 2024

Z cyklu : Sztuka Japonii - Utagawa Hiroshige

 Witajcie Kochani 


Dziękuję Wam za odwiedziny na obu blogach oraz masę pozytywnych, serdecznych komentarzy. Wasza pamięć o tym miejscu i ciepłe słowa bardzo mnie dopingują i sprawiają, że chce mi się nadal działać w blogosferze. Dawno tu nic nie pisałam wiem, czas to zmienić i troszkę podziałać. Postaram się teraz nadrobić wszelkie zaległości, tym bardziej, że blog Kasiny świat obchodzi w tym roku 10 - te urodziny o czym już wspominałam na blogu Kasine bziki. Z tej okazji wypada pokazać Czytelnikom, że stary jubileuszowy blog wciąż funkcjonuje i absolutnie nie zamierzam go zamknać. Długo się zastanawiałam, o czym tu teraz opowiedzieć i nagle mnie olśniło, postanowiłam, że napiszę o pewnym japońskim artyście Utagawie Hiroshige, którego drzeworyty oglądałam w kwietniu na wystawie w naszym krakowskim Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Mam ogromną nadzieję, że Wam się spodobają jego niezwykłe prace, bo mnie osobiście zauroczyły i to przeogromnie. Dosłownie przepadłam. Można by rzec miłość od pierwszego wejrzenia. Nawet Julka, która zwykle się nudzi w muzeum oglądała je z wielkim zainteresowaniem. Nie będzie to jedyny taki post. Nadal będę poszukiwała wybitnych postaci w kulturze japońskiej i pisała o nich, bo uważam, że jak najbardziej warto. Postem o Hiroshige zaczynam zupełnie nową serię postów pt. "Sztuka Japonii" i prezentuję Wam jednego z najwspanialszych i jednocześnie wpływowych japońskich drzeworytników okresu Edo, którego prace znalazły się w kolekcji słynnego polskiego kolekcjonera sztuki Feliksa "Mangghi" Jasieńskiego, posiadał ich około 2000. 



Utagawa Hiroshige 
z cyklu 36 widoków na górę Fuji 
źródło : Pinterest 



portret Hiroshige sporządzony przez Kunisadę Utagawa
źródło : Wikipedia 


Ando Hiroshige - właściwe imię i nazwisko artysty - urodził się w 1797 roku w Edo (współcześnie Tokio) w rodzinie samurajskiej niższej rangi, a zmarł 12 października 1858 roku podczas epidemii cholery w swoim rodzinnym mieście. Artysta ten powszechnie znany był jako Utagawa Hiroshige, malarz, grafik oraz twórca mistrzowskiej sztuki Ukiyo - e.  Po śmierci ojca strażaka w 1809 roku zdecydował się wstąpić do straży pożarnej, nadal jednak pasjonował się sztuką. W 1811 roku został uczniem Utagawy Toyohiro i przyjął imię Hiroshige, a zamiast własnego nazwiska Ando począł używać nazwy szkoły, w której doskonalił swój warsztat. W dzieciństwie nazywany był Tokutaro, został sierotą mając 12 lat. 

Ukiyo - e to cykl słynnych obrazów przepływającego świata, rodzaj malarstwa drzeworytowego, które funkcjonowało we wspomnianym już okresie Edo czyli od połowy XVII wieku do początków okresu Meiji w drugiej połowie XIX wieku. Drzeworyty ykiyo - e tworzone przez mistrza Utagawę były plastycznym  środkiem opisu przepływającego, ulotnego świata mieszkańców japońskich miast, niezwykłych zjawisk przyrody, a także ludzi sztuki, głównie aktorów oraz kurtyzan. Obok popularnej literatury kibyoshi ( ilustrowane książki z żółtymi okładkami) i teatru kabuki, drzeworyt stanowił jeden z trzech zasadniczych filarów kultury ukiyo - e. 

Technika drzeworytu monochromatycznego zaistniała w Japonii najprawdopodobniej w VIII wieku dzięki warsztatom koreańskim, stosowana przede wszystkim do druku tekstów oraz wizerunków buddyjskich, potem także do druku literatury edukacyjnej, popularnej i erotycznej. Na początku istnienia ukiyo - e największą popularnością cieszyły się shunga ( obrazy wiosenne) czyli drzeworyty oraz grafiki o charakterze pornograficznym. Za Złoty Wiek ukiyo - e uważa się lata 1781 - 1804, był to czas mistrzów Utamaro Kitagawy, Eishi Chobunsa i Sharaku Toshusai. 


Główni twórcy w zakresie sztuki ukiyo - e : 

*Moronobu Hishikawa - urodzony 1618, zmarł 25 lipca 1694, japoński malarz, pionier techniki, z początku stosował drzeworyt, którym ozdabiał książki, później jego dzieła stały się samodzielnymi dziełami sztuki. Drzeworyt pt. "Za parawanem" znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. 

*Harunobu Suzuki - ur. ok 1725, zmarł 1770, malarz japoński, twórca ukiyo - e, prawdopodobnie pochodził z Kioto. Uczył się drzeworytu u Shigenagi Nishimury. Suzuki jako pierwszy wykonał drzeworyt techniką wielobarwną (nishiki -e) w 1756 roku. Prace tego artysty cechujące się miękkim rysunkiem, delikatnymi barwami, lirycznym nastrojem zdobiły książki, kalendarze i erotyczne obrazki shunga.  Najczęściej przedstawiały one obrazki z życia codziennego, świat młodych mężczyzn i kobiet. Do uczniów Suzukiego należeli np. Harushige Suzuki, Koryusai Isoda oraz Masanabu Tanaka. 


*Utamaro Kitagawa - ur. 1753, zm 31 października 1806 roku w Edo,  japoński drzeworytnik i malarz, uważany za jednego z najlepszych twórców gatunku ukiyo - e. Zasłynął dzięki obrazom typu bijin okubi - e ukazujących piękne kobiety. Szczegóły życia tego artysty nie są bliżej znane. Był uczniem Toriyamy Sekiena. Kitagawa inspirował się twórczością ówczesnych artystów jak Kitao Masanobu oraz Tori Kiyonagi, na podstawie ich technik kształcił się jego własny styl. Pierwsze dzieła tego artysty zaistniały w latach 70 tych XVIII wieku, a szczyt osiągnął w latach 90 tych. Początkowo tworzył  pod pseudonimem Toyoaki, później podpisywał się jako jako Utamaro. Jako jeden z niewielu zdobył sławę za życia. Jego dorobek to około 2000 dzieł, a te najpopularniejsze to : Wizerunki kobiet, Dwanaście godzin w dzielnicach rozrywek, Zakochane kobiety, Trzy słynne piękności, Dwie kobiety, Kurtyzana trzymająca wachlarz, Kobieta ocierająca pot. W 1804 roku artysta został aresztowany za nielegalne produkowanie druków, ukazujących XVI wiecznego przywódcę militarnego Hideyoshiego Toyomietiego. Zmarł dwa lata później. 

* Shararaku Toshusai - data urodzenia i śmierci tego artysty nie są znane, nie ma nawet twardych dowodów na to, że ktoś taki faktycznie istniał. Nie znane jest także prawdziwe imię i nazwisko. Przypuszcza się, że Shararaku Toshusai to pseudonim kilku artystów. Według hipotez mógł on być aktorem teatru no. 

* Hokusai Katsushika - ur. 31 października 1760 w Edo, zm. 10 maja 1849, znany głównie pod imieniem Hokusai, jeden z najpłodniejszych i najwybitniejszych jap. malarzy, drzeworytników w stylu ukiyo - e. Podpisywał swoje dzieła wieloma pseudonimami, między innymi : Shunro, Sori, Taito, Manji. Kształcił się w pracowni Shunsho. Zasłynął jako bardzo płodny artysta, świetny rysownik, pejzażysta, ilustrator, a także karykaturzysta. Dzieła jego ukazywały ówczesną Japonię, tworzył wizerunki współczesnych jemu poetów. Malował kwiaty, żółwie, bażanty, koguty, sto poematów, mosty i kaskady. Za namową swych uczniów wydał 15 tomów pt. Manga zawierających szkice oraz rysunki. Najsłynniejszy cykl drzeworytów pt. 26 widoków na górę Fuji zainspirował Hiroshige Utagawę, który stworzył cykl obrazków o tym samym tytule. 


Poniżej : Wielka fala w Kanagawie, najsłynniejszy drzeworyt Katsushiki 



źródło : Pinterest 


Technika wykonania drzeworytu 


* Do wykonania drzeworytu potrzebne były conajmniej cztery osoby, artysty, rytownika, drukarza oraz wydawcy. Pierwszy wielobarwny wysokiej jakości drzeworyt nishiki - e powstał około 1800 roku. 

* Kreśląc linie za pomocą tuszu sumi - sen artysta robił czarno biały szkic konturowy shita - gaki na częściowo przezroczystym papierze, słowami lub numerami zaznaczał poszczególne barwy 

* Rytownik zwany hori - shi naklejał szkic na klocek drzeworytniczy - używano drewna wiśniowego - następnie wycinał projekt tak, aby stworzyć oryginał w negatywie. Blok ten czyli płyta z tuszem służyła do drukowania czarnego obrysu. 

* Z pierwotnej matrycy wykonywało się tyle odbitek ile było klocków potrzebnych dla poszczególnych kolorów - nawet po opracowaniu techniki drzeworytu wielobarwnego wybrane kolory nakładano czasem ręcznie, klocki do kolorów nazywały się iro - ita, 

* Kolejnym krokiem było naklejanie odbitki na klocki, a po przetarciu przycinano matryce poszczególnych barw, 

* Drukarze pod nadzorem artysty odbijali poszczególne kolory. Każdy blok miał oznaczenie w tym samym miejscu w stosunku do gotowego obrazu. Drukarz używał ich, aby mieć pewność, że papier jest ustawiony na bloku w odpowiedniej pozycji, tak by kolory nie zniknęły, 

* Należało przechodzić kolejno od kolorów jaśniejszych do ciemniejszych, a poza tym zaczynano od bloków o mniejszych obszarach drukowania do tych większych.

Poniżej : Grupa pięknych kobiet przy tworzeniu obrazów ukiyo - e autorstwa Kunisady Utagawa 



źródło : Wikipedia 


Twórczość Hiroshige miała wielki wpływ na kulturę zachodu, inspirował takich twórców jak Udo Kaller, Vincent van Gogh, James Mc Neill Whistler, Paul Cezanne, Henri de Toulouse - Lautrec, Paul Gauguin, a także innych twórców impresjonizmu. Wielbicielką dzieł tego japońskiego mistrza sztuki drzeworytu była również Wisława Szymborska, która poświęciła mu wiersz "Ludzie na moście". Większość prac Utagawy to drzeworyty, charakteryzujące się ogromną dbałością o szczegóły, niesłychanie dopracowaną kolorystyka, świetną perspektywą, elegancką linią czy trafnymi kontrastami barw. Na początku swej kariery artystycznej tworzył głównie portrety kobiet i aktorów, ale sławę zdobył dzięki niezwykle pięknym pejzażom i obrazom natury, które powstały nieco później. Wśród jego dzieł jest mnóstwo kompozycji przedstawiających kwiaty, ptaki, dawne Tokio, inne miasta, drogi. Najsłynniejsze serie Hiroshige stanowią : Sto znanych miejsc w Edo - 1856 - 1858, Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tokaido - 1833 - 1834, Trzydzieści sześć widoków na górę Fuji - cykl zainspirowany twórczością wspaniałego Katsushiki o tym samym tytule. Hiroshige odegrał kluczową rolę w rozwoju gatunku druku krajobrazowego w Japonii. 




Asakusa z serii : Sto znanych miejsc w Edo  


Księżyc i ptaki 



Kambara z cyklu Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tokaido 


Z cyklu "Sto słynnych miejsc w Edo " Publiczny ogród w świątyni Hachiman w Fukagawie 

Serię tę Hiroshige dedykował ukochanemu miastu Edo 




Przełęcz Satta, prowincja Suruga z cyklu Trzydzieści sześć widoków na Fuji 


Ejiri w prowincji Suruga z cyklu Trzydzieści sześć widoków na Fuji 


z cyklu Trzydzieści sześć widoków na Fuji 


z cyklu Trzydzieści sześć widoków na Fuji 


z cyklu Trzydzieści sześć widoków na Fuji 


Nie bez powodu nazywa się Hiroshige Mistrzem cienia i perspektywy 

Poniżej : Słynne dzieło : Wieczorna ulewa nad wielkim mostem i Atake z cyklu Sto znanych miejsc w Edo





źródło  : Pinterest 

Z tych wszystkich drzeworytów najbardziej urzekają mnie te pejzaże zimowe oraz ich niezwykła kolorystyka, dbałość o szczegóły 



źródło  : Pinterest 





źródło : Pinterest 

Hiroshige doskonalił techniki reprezentowane przez szkołę Kano, bardzo popularną szkołę, która to definiowała kanony japońskiego malarstwa (od XV wieku), wprowadziła do sztuki japońskiej malarstwo rodzajowe, kładła nacisk na ekspresyjność dzieła, a w technikach posługiwała się ostrymi wyraźnymi pociągnięciami pędzla. Nieco później zaczęto propagować malarstwo dekoracyjne, charakteryzujące się złotym tłem. W tamtym czasie artysta studiował też założenia nurtu nanga, było to malarstwo południowych Chin, przejęte przez Japonię, znane pod nazwą bunjinga, co oznaczało malarstwo literatów, intelektualistów. W tym nurcie tworzono zazwyczaj krajobrazy uzupełniane niekiedy kaligrafiami, głównie fragmentami wierszy. Interesował się także poczynaniami realistycznej szkoły Shijo. Zręcznie posługiwał się techniką perspektywy liniowej, którą poznał za sprawą sztuki europejskiej i japońskiej sztuce uki - e. 


Dziękuję za uwagę i do zobaczenia! :) 



źródła internetowe : 

Hiroshige Utagawa: Mistrz krajobrazów Ukiyo-e (joseartgallery.com)

Ukiyo-e – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hiroshige Andō – Wikipedia, wolna encyklopedia 

Hiroshige – mistrz deszczu i cienia » Niezła sztuka (niezlasztuka.net)

Hiroshige Utagawa – ostatni mistrz tradycji (twoja-sztuka.pl)







 


 

wtorek, 28 lutego 2023

Drobna niespodzianka :)

 


obrazek z Pinterest 



Hej Kochani Czytelnicy 


Zapraszam na mój drugi blog, do którego link znajdziecie pod spodem :) 

Poprawione


https://kasinebziki.blogspot.com/?m=1



Tych, którzy jeszcze nie czytali mojego blogowego opowiadania Idąc pod prąd zapraszam pod ten link poniżej : 


https://kasinyswiat.blogspot.com/2020/07/idac-pod-prad-spis-rozdziaow.html




niedziela, 19 lutego 2023

Moje zdobycze z wycieczek i wypraw górskich - magnesy, kubki, medale

 Hej Kochani Blogerzy i Czytelnicy 


Dziękuję serdecznie za odwiedziny i komentarze. Bez Was ten blog nie miałby sensu. Super, że Jesteście! Witam serdecznie Nowe Twarze, które ostatnio tu zawitały :) 


Kto by chciał poczytać moje opowiadanie kto nie czytał to wrzucam link do spisu rozdziałów. 

https://kasinyswiat.blogspot.com/2020/07/idac-pod-prad-spis-rozdziaow.html?m=1


Dziś będzie zdjęciowo, bo chce Wam pokazać moje magnesy i inne pamiątki, które zebrałam podczas ostatnich wycieczek i wypraw górskich. Nie wiem czy wspominałam, ale uwielbiam zbierać magnesy i medale ze schronisk górskich z serii :"Złote schroniska". Zbieramy także kubki ze smokami, ponieważ uwielbiamy smoki. To bardzo fajne pamiątki nie licząc zdjęć, które przypominają nam najfajniejsze miejsca, które odwiedziliśmy. Nazbierało się tego sporo, niestety nie wszystkie magnesy się zachowały, bo część rozbiły nasze koty.  Część magnesów dostaliśmy od moich dobrych przyjaciół i znajomych - zawsze o nas pamiętają.  


Mam wielką nadzieję, że ten post Was zaciekawi :) 



Zapraszam :) 


Zaczniemy od magnesów :) 

Poniżej: Magnesik z Wrocławia, jednego z moich ukochanych dużych miast


Poniżej: w Toruniu byliśmy dwa razy, może w tym roku też się wybierzemy 



Poniżej: Magnesik od Rudej z Łodzi 



 


Poniżej: magnes z wycieczki w uroczym Darłówka



Poniżej: Sówka przyjechała ze Szczawnicy 😃😃😃😃


Poniżej: magnes Rysiem jest ze schroniska pod Turbaczem


Poniżej : te magnesy można kupić w bazie namiotowej pod Lubaniem (Gorce) 



Poniżej: Lgiń jest w województwie Lubuskim, to mała wioska z ośrodkiem wczasowym nad Jeziorem Lgińskim 


Poniżej: Od koleżanki Julki, która była na Słowacji 



Poniżej: te dwa magnesiki kupiliśmy w skansenie w Pszczynie, w skansenie i w zagrodzie Żubrów 


Poniżej: Magnes zakupiony w schronisku na Luboniu Wielkim. Byłam tam już dwa razy, bardzo lubię wracać na ten szczyt, piękne położenie i widoki 

Schronisko ma bardzo ciekawą historię 



Poniżej: Taki magnes można było dostać w schronisku pod Bereśnikiem ( Beskid Sądecki) 


Poniżej: Magnes z Salzburga 


Poniżej: I z Transylwanii 

Też od Kasi fotograf 




Ponizej : Od Asi z Gdańska 


Poniżej: Magnes z Rumunii od naszej ukochanej Kasi fotograf 




Poniżej: magnesiki od Broni z Torunia, która ma córkę w Toronto :) 



Poniżej: Te urocze magnesiki kupiłam w Szczawnicy w sklepie z rękodziełem - na wysokości Parku Dolnego 




Poniżej: owieczki przyjechały z Maciejowej w Gorcach ❤️❤️❤️❤️






Poniżej: Od Asi z Gdańska, z jej wczasów w Rabce 



Poniżej: magnesy od naszej Leny z obozu koszykarskiego 





Poniżej: Teraz troszkę medali 

Medal ze schroniska pod Bereśnikiem, Beskid Sądecki 

PTTK Oddział Pieniński 


Poniżej: medal zakupiony w kasie pod Trzema Koronami 

Pieniniński Park Narodowy 


Poniżej : medal ze Schroniska na Leskowcu, Beskid Mały 

 Jana Pawła II 



Poniżej: medale pamiątkowe z ruin zamku w Czorsztynie



Poniżej: medal z Turbacza 


Poniżej: medal ze schroniska z Markowych Szczawin 


Poniżej: Kubki z  Wieliczki 

Nie znalazłam takich fajnych kubków u nas, więc kupiłam je w Wieliczce 
Trzymam w nim ołówki i pędzelki do malowania, pisaki do kaligrafii japońskiej





Poniżej: 

Kubek i smok z parku rozrywki Energylandia

Mam jeszcze filiżankę do kawy i notesik ze sklepiku Zazdra z motywem rycerskim

Nie przepadam szczególnie za tymi wariatami roller coasterami, ale klimat Smoczego Grodu jest super 




Notesik służy do zapisywania japońskich słówek i alfabetu hiragana 



Poniżej: statek kupiliśmy w Jarosławcu na wczasach 


Poniżej: Janosiki z Krościenka nad Dunajcem, Pieniny 


Poniżej: kupiłam sobie też takie panoramy i legendy związane z Pieninami i Tatrami. Uwielbiam czytać takie książki i uczyć się panoram 





Poniżej: seria przewodników z Rewasza też mi się bardzo przydaje - to moje najcenniejsze źródła wiedzy o Beskidach




A Wy lubicie magnesy na lodówkę? Co najchętniej przywozicie z wycieczek? 

Mnie niedługo zabraknie miejsca na lodówce :) :) :) 

Na koniec trochę słówek i wyrażeń w języku japońskim, które udało mi się przyswoić w ostatnim czasie, zapis fonetyczny czyli romaji

Ohayou - dzień dobry 

Arigato gozaimasu - dziękuję bardzo 

Sayonara - do widzenia, żegnaj

Hajimemashite - jak się masz? 

Konbanwa - dobry wieczór 

Genki dashite ne! - rozchmurz się 

Nani koto da? - Co się dzieję? 

Konnichiwa, do u zo yo ro shiku  - cześć, miło Cię widzieć 

Watashi wa nihongo ga sukashi shika hanasemasen - mówię trochę po japońsku

Poniżej: na zmianę uczę się pisania znaków hiragana i kanji - czyli system obrazkowy pochodzenia chińskiego 










Dzięki aplikacji Duolingo szybko uczę się alfabetu sylabicznego hiragana, który jest jednym z ważniejszych rzeczy w nauce języka japońskiego. Jedne znaczki idą mi lepiej drugie troszkę gorzej, ale wierzę że z czasem je przyswoję. 

Kończę już Kochani, do zobaczenia 

Do u zo yo ro shiku 

😃😃😃😃 


Powoli szykuję post o jesiennej wycieczce na Luboń Wielki w Beskidzie Wyspowym tylko muszę do tego mieć komputer