Z cyklu Kasine pisanie: Idąc pod prąd cz.12

Rozdział 12

Ochotnica Dolna- maj 2018

Calvin nie zmrużył oka przez całą noc, nie przysnął ani na minutkę. Kiedy Łukasz go przywiózł z Nowego Targu było koło drugiej nad ranem. Poszedł do siebie na górę i przeleżał kolejne dwie godziny gapiąc się w okno, a już od czwartej snuł się półprzytomny po kuchni i co chwila wyglądał przez okno. Babcia Jasia też już nie spała i uparła się że zrobi mu kawę, a przy okazji coś do zjedzenia. Przystał na to bez dyskusji, gdyż nie chciał sprawić zawodu tej kochanej osóbce. Prowiant na drogę dla niego i Janka przygotowała  już poprzedniego wieczora - bez tego na pewno by ich nie puściła w daleką drogę.  W podzięce za to Calvin wyściskał ją bardzo mocno, tak jak to zwykle robił Rafał po powrocie z Anglii. Gdy zorientował się, że do wyjazdu została nie więcej niż godzina czasu, poczuł nagle ogarniającą go straszliwą pustkę i poczucie bezsensu. Najgorsze jednak było dla niego to, że Justyna wciąż nie zeszła na dół. Nie spała już, wyraźnie słyszał, że krząta się po swoim pokoju. Nim opuścił piętro zatrzymał się na momencik pod jej drzwiami i nasłuchiwał. Kusiło go żeby zapukać, ale szybko odpuścił nie wiadomo czemu. Słyszał jej półgłośny szloch i pociąganie nosem. Potrzebowała się wypłakać to jasne, on również powinien wyrzucić z siebie ten straszny żal zamiast tłumić go w sobie potęgując tym samym odczuwalne cierpienie. Może potrzebowała więcej czasu na przygotowanie się do tego i dlatego nie schodziła. Mimo wszystko bardzo chciał ją zobaczyć zanim wyruszą z Jankiem w drogę do Krakowa. A może obawiała się, że to pożegnanie będzie dla nich obojga zbyt trudne. On sam także nie znosił pożegnań, więc doskonale rozumiał Justynę, ale z drugiej strony rozstać się tak na chłodno wydawało mu się cokolwiek dziwne... W końcu nie wiadomo, kiedy znów się zobaczą.

Schodząc na dół z bagażem uważał, żeby czasem nie narobić hałasu i nie obudzić Dawida. Gdyby mały zobaczył, że wyjeżdża skończyło by się zapewne na rozpaczliwym płaczu i błaganiu by nie wyjeżdżał. To by jeszcze bardziej utrudniło pożegnanie. Chłopczyk zdecydowanie nie był gotowy na to rozstanie mimo, że dopiero niedawno się zaprzyjaźnili. Bardzo się do niego przywiązał i to się czuło. Anglik czuł to samo względem niego i reszty rodziny. Nie chciał stąd wyjeżdżać i oni nie chcieli żeby ich opuszczał. To było niesamowicie miłe, że tak oponowali za tym by z nimi został.  Już dawno nie czuł się taki chciany i kochany przez nikogo. Wreszcie znalazł swoje miejsce na ziemi, do którego mógł zawsze wrócić. Nie spodziewał się tego przyjeżdżając tutaj tak samo jak tego, że spotka w tym domu kobietę swojego życia. Dzięki niej i chłopakom zobaczył tyle niesamowitych miejsc oraz nieziemskich widoków, za którymi będzie nieustannie tęsknił. Zatęskni nieraz za tym czystym górskim powietrzem oraz swojskim klimatem Ochotnicy, nad którą dominował okazały Lubań oraz magicznych mglistych poranków, którymi sycił wzrok wychodząc na bieganie o piątej.  Za każdym strumykiem, potokiem i rzeką, której czasem żalił się na swój los.


Dla nich wszystkich ostatnie dni obfite były  w moc gwałtownych przeżyć, jednak dla Calvina i Justyny w szczególności. Były pełne lęku i stresu, a także oczekiwania na lepsze jutro, były też czasem, kiedy zaczynały topnieć lody, a do nich coraz mocniej docierało, że chcą być razem. Tych cudownych chwil nad jeziorem, gdy poniosła ich namiętność nigdy nie zapomni. Pragnęli się nawzajem bardziej niźli byli w stanie to objąć rozumem. Od dawna brakowało mu fizycznych zbliżeń z kobietą, wszak nie tych czysto fizycznych opartych jedynie na pożądaniu, lecz tych zabarwionych prawdziwym uczuciem. Wspaniały namiętny seks z miłości był właśnie tym, czego Calvin chciał najmocniej od tego pochrzanionego życia w rewanżu za doznane cierpienia. Mogłoby już tak być zawsze, o tym marzył. Oby nigdy im nie przeszło, to co teraz do siebie czuli.

Nagle nie wiedzieć,  czemu jego myśli zaczęły kluczyć wokół byłej żony. Tak dawno o niej nie myślał - w ogóle, a jeśli choć na moment pojawiła się taka myśl natychmiast ją od siebie odpychał... Bo myślenie o Lucy bolało.  Miał do niej wielki żal za to, że go zostawiła niedługo po śmierci Connie od której minęły całe cztery late. Ich małżeństwo umierało powoli, z dnia na dzień w ogromnej agonii, chociaż stale podejmował samotne próby reanimacji... Dziś dopiero zdał sobie sprawę z tego, że dalsze pielęgnowanie w sobie urazy do matki własnego dziecka, która w dodatku nie żyje jest całkowicie pozbawione sensu... tak samo jak obwinianie go o to, że za bardzo przypomina małą i uczynienie z tego powodu do ich rozstania. Co innego gdyby zdradzał, był agresywny albo chlał na umór, wówczas miałaby dobry powód żeby go porzucić, ale nie robił nic złego. Może nie był idealny, ale starał się jak mógł i wspierał ją cały czas zapominając jednocześnie o swoich potrzebach. Wszystko co robił było dla niej i dla Connie. - Za bardzo mi ją przypominasz Cal. Co na Ciebie spojrzę widzę naszą córkę, której już nie ma i tego się nie da wytrzymać  - wyjaśniła mu, gdy któregoś wieczora poważnie się pokłócili. To on sprowokował kłótnię, gdyż nie mógł dłużej wytrzymać w tym stanie zawieszenia, w którym go pozostawiała od dnia śmierci córki. Cały czas milczała, była wobec niego zimna i szorstka, odsuwała się kiedy chciał ją przytulić. On także cierpiał i chyba zaslugiwał na jakieś wsparcie z jej strony. Nie zaszkodziłoby mu trochę czułości, troski, współczucia. Jak mogła tego nie rozumieć? - O kurwa Lucy, czy to naprawdę moja wina, że rodzice tego zmarłego chłopca nagle się wycofali i nie chcą dać jego serca Connie? Zastanawiasz się w ogóle, co ja czuję w tej sytuacji jako ojciec?  Ja też o nią walczyłem, gdybyś nie zauważyła i kurewsko mi ciężko z tym co się stało. Jesteś w stanie sobie to wyobrazić?! - wybuchnął rozżalony Calvin. Odpowiedź Lucy była  krótka i chłodna. - Nie Calvin, za to, cię nie winię, ale nie mogę już z tobą żyć. Przepraszam. - To co powiedziała całkiem go załamało. Cóż za absurdalny powód, żeby tak z dnia na dzień porzucić kochającego mężczyznę, z którym miało się dziecko. Co jej odbiło? - Zadawał sobie to pytanie nieustannie, za dnia, w nocy i rano po przebudzeniu i wciąż nie znajdował na nie odpowiedzi.  Do dnia dzisiejszego nie otrząsnął się po tym jak został z tym wszystkim sam. Jak niby miał się pozbierać po takiej tragedii nie mając przy sobie nikogo bliskiego gotowego dać mu wsparcie?  Ulżyło mu dopiero kiedy rzucił się w szalony wir pracy, a tej na szczęście nigdy nie brakowało. Tylko to go uratowało. Dzięki temu, że zajął się w stu procentach cierpieniem swoich pacjentów zdołał całkowicie odwrócić  swoje myśli oraz uwagę od własnego cierpienia. Dawał tym biednym dzieciakom dużo więcej niż dałby inny psycholog, chociaż coraz częściej słyszał głosy przełożonych, że ma zwolnić, bo to co robi nie jest do końca etyczne i przysporzy mu jedynie problemów. Ale Calvin miał to w dupie. Robił swoje nie oglądając się na nikogo. Wkrótce zaczął się doszkalać w innych dziedzinach psychologii. Po dwóch latach intensywnego szkolenia został specjalistą klinicznym w zakresie spektrum autyzmu oraz schizofrenii u młodzieży. Nauka i pomoc pacjentom  pochłaniały całe jego życie. Już nie miał czasu na związki i na to by czuć się nieszczęśliwym. Szczęśliwy też nie był i prawie zapomniał co to znaczy.

• Nie gniewaj się na Justyne, jeśli nie zejdzie na dół przed twoim wyjazdem. Jest jej teraz okropnie ciężko - oznajmiła babcia Jasia stając za plecami Calvina. - Mówiła mi że... chyba nie da rady się z tobą pożegnać, ponieważ boi się, że wasze rozstanie może okazać się dla niej za bardzo bolesne... Już tak dawno nie była zakochana.
• Ja też. Wciąż to od siebie odsuwałem. Przy niej nie potrafię. 
• Wczoraj jak pojechaliście z Łukaszem do tego szpitala, powiedziała Dawidowi, że musisz następnego dnia wyjechać i że może cię dłużej nie być. Biedaczek o mało nie zapłakał się na śmierć, tak się zanosił, że aż serce bolało. Moja córka długo z nim rozmawiała zanim się uspokoił i zdecydował to zaakceptować. To nasze kochane słoneczko okropnie szybko się przywiązuje do ludzi, których poznaje, a potem cierpi. 
• Bardzo mi przykro, że sprawiam małemu zawód. Chciałbym mu tego oszczędzić. - Powiedziawszy to spuścił głowę. - Właściwie to niesamowite, że on tak za mną jest bo w zasadzie spędziliśmy razem za mało czasu żeby mógł mnie lepiej poznać,  a jednak jakaś więź się urodziła. Z doświadczenia, wiem, że to się rzadko zdarza. Bardzo trudno jest przekonać do siebie takie dziecko jak Dawid, tym bardziej że jest w połowie osierocone. Dla niego jestem praktycznie obcym facetem, a kiedy dojdzie do niego, że własny ojciec go nie chce...  będzie źle. - Patrzył na babcie Jasie z wielkim smutkiem w oczach. 
• Widzę, że tobie też jest bardzo ciężko. Wiem, że gdybyś nie musiał zostałbyś tu dla nich. - Babcia Jasia położyła mu rękę na ramieniu.  
• Chce żeby pani wiedziała, że kocham Justynę i Dawida całym sobą. Z wielką chęcią zabrałbym ich ze sobą do Angli, gdyby nie musieli zostać na to leczenie, które dla małego jest tak ważne. Wówczas byłoby nam wszystkim  o wiele łatwiej, ale nic kurwa nie poradzę na to, że ten pieprzony los chce inaczej... -  Gdy nagle dotarło do niego co powiedział przy babci przyjaciela zrobiło mu się strasznie głupio. - Jezu przepraszam za ten mój żargon. Przeklinanie weszło mi w krew... niestety. 
• Już dobrze Calvin, domyślam się że  jesteś pod wpływem ogromnych emocji. Od Łukasza też się nieraz nasłucham jak psioczy na turystów. Zazwyczaj udaje, że nic nie słyszałam. Jak był młodszy to go ganiłam za bluzgi. 
• Boże, ja tam chyba zwariuje w tej Angli. Już na samą myśl o tym że dziś wieczorem przyjdzie mi jeść kolacje w samotności odechciewa mi się wszystkiego. Nawet cholerna whisky mi nie pomoże. 
• Będę się modlić żeby ta męka szybko się skończyła. - Patrzyła na niego z ubolewaniem. Serce jej się krajało, gdyż widziała, że chłopak naprawdę cierpi. Był dla niej jak Rafał, mogła powiedzieć że ma kolejnego wnuka. 
• Ta samotność mnie prawie zabija. To dlatego Rafał mnie ze sobą zabrał. Właściwie siłą mnie wyrwał z domu, bo nie chciałem nigdzie jechać.  Gybym wiedział, że ma taką cudowną rodzinę leciałbym tu na skrzydłach... naprawdę. 
• Nasz Rafałek to kochany chłopak. Ma wielkie serduszko i równie wielki temperament, ale dla mnie zawsze jest bez zarzutu. Nigdy do mnie nie zapyskował, choć  nieraz go korciło kiedy był o coś bardzo zły.
• Cieszę się, że on i Justyna w końcu doszli do porozumienia. Myślę, że raz na zawsze zakopali wojenny topór i są w stanie odbudować dawną więź. - Oderwawszy wzrok od szyby spojrzał na babcie Jasie z uśmiechem .
• I to też dzięki tobie. - Kobieta uścisnęła mu dłoń.
• Tak miało być pani Jasiu. Nie przypisuje sobie tej zasługi ani żadnej innej ponieważ według mnie na wszystko ma wpływ nasze przeznaczenie.  
• Tak czy siak... kochamy cię wszyscy. Bez ciebie nie byłoby już mojego wnuczka. - Starsza kobieta była tak poruszona, że zaczął drżeć jej głos. Wolała nie myśleć co by było gdyby Calvin mu odpuścił -  Jesteś bardzo silnym i mądrym  mężczyzną. Właśnie ktoś taki jest potrzebny mojej wnuczce.
• Bez Jacka też nie. Na szczęście przechodził tamtędy z kolegą i zaopiekowali się nami  - dodał Calvin uśmiechając się szeroko. 
• Podobno Jacek znowu startuje do Judyty... Usłyszałam przypadkiem jak Janek rozmawiał na ten temat z Łukaszem.  Planują wspólny wypad na Słowację. 
• Podobno. Z resztą na własne oczy widziałem jak Jacek się o nią troszczył w szpitalu, gdy Rafała wzięli na kolejną operację. Była roztrzęsiona, a on robił wszystko żeby poczuła się lepiej. O mnie także się zatroszczył.
• Cześć kochani, o czym tak tu sobie gawędzicie? - spytała znienacka Judyta. Zakradła się do nich cicho jak kot i stanęła przy stole. Mówiła szeptem.
• A o tym że zaprzyjazniłem się z Jackiem Namyślem - odparł migiem Calvin odwracając się do Judyty. - Wspaniały człowiek.
• Zabawne, bo on mówi o tobie to samo - przyznała siadając do stołu. 
• Będzie mi was wszystkich cholernie brakowało. - Calvin znów posmutniał. Każda minuta zbliżała go do wyjazdu. 
• A nam ciebie słoneczko - odwzajemniła mu się Judyta. Uśmiechała się do niego promiennie. - Twojego ducha, poczucia humoru i wszystkiego w zasadzie.
• Szkoda, że Rafałek nie może jechać z tobą - powiedziała mocno zatroskana babcia Jasia. - Przydałoby ci się jakieś wsparcie psychiczne. Widać, że troszku się załamałeś.
• Może przyjedzie do mnie na chwilę mój przyrodni brat, jeśli go powiadomię, że wróciłem... ale to nie to samo co Rafał. Moje relacje z tym trzepniętym Anglikiem to całkiem inna bajka. Otarłoby się czasem o obstrakcje
• Hej wszyscy, jestem już - oznajmił Janek wchodząc do kuchni W ręce trzymał kurtkę.
• Ej Jasiu ciszej, bo jak obudzisz Dawida to będziemy tu mieć dramatyczne pożegnanie - upomniała go Judyta. - Wiesz jak on wczoraj rozpaczał, że Calvin wyjeżdża? Już nie wiedziałam co mu mówić żeby przestał płakać. 
• A Justyna co, nie wstaje? Nie chce się pożegnać ze swoim ukochanym... Anglikiem? - Zdziwił się Janek. W tym samym momemcie jego spojrzenie napotkało spojrzeniem rozżalonego Calvina. Nagle zrobiło mu się go cholernie żal. Zżył się z nimi wszystkimi dość mocno, a do tego był po uszy zakochany w Justynie. To był najgorszy moment na wyjazd. - Mam z nią pogadać stary?  
• Zostaw to Janek - zdecydował  stanowczo Calvin. -  Tak będzie lepiej dla niej i młodego.
• Okej, nie ogarniam tego, ale niech będzie po waszemu. - Janek w geście kapitulacji uniósł otwarte dłonie do góry.  
• A ja to rozumiem - powiedziała bliska płaczu Judyta. Była rozgoryczona. Wiedziała że ona też będzie tęsknić za Anglikiem. Potwornie. 
• Za dwadzieścia minut jedziemy - oznajmił Janek spoglądając na tarcze swojego zegarka. 

Całą noc zastanawiała się nad tym czy stanie się cud, który spowoduje, że on nie wyjedzie. Co by się musiało stać, żeby został i co ona może jeszcze zrobić żeby zatrzymać przy sobie ukochanego faceta? Prawda była taka, że oboje nie mogli nic na to poradzić. Siła wyższa. Pozostało im tylko pogodzić się z zaistniałym stanem rzeczy. Tak musiało być i koniec. Rozmyślała o tym w kółko z nosem przyklejomym do szyby, a po policzkach spływały jej gorące łzy, o słonawym posmaku. Łykała je jedna po drugiej patrząc jak Calvin wsiada do samochodu, a potem zatrzaskuje za sobą drzwi. Przedtem jednak spojrzał do góry i posłał jej najczulszego całusa, na jakiego było go stać w tamtej gorzkiej chwili. Podarował jej także uśmiech, ale ten był raczej smutny i pozbawiony wszelkiego blasku. Musiało mu być strasznie źle z tym, że nie zeszła na dół żeby się pożegnać. Dawid był u siebie, nie miała zatem żadnego usprawiedliwienia. Źle zrobiła, bardzo źle i jeszcze długo będzie tego żalowała, ale naprawdę nie czuła się na siłach żeby się na to zdobyć. Musiał mu wystarczyć tamten namiętny pocałunek, którym go obdarzyła poprzedniego popołudnia, zanim pojechali z Łukaszem do Nowego Targu... Za chwilę jej cudowny Anglik zniknie stąd na jakiś czas. Zaraz odjadą i długo go nie zobaczy. Zostało jej rozmyślanie, kiedy wróci... albo czy kiedykolwiek wróci...

Gdy ruszyli było po wszystkim. Już za późno na to, żeby wybiec za nim przed dom i rzucić mu się na szyję. Za późno, przepadło. Pewnie słyszał jak płakała kiedy wyszedł ze swojego pokoju. Zanim skierował kroki na schody zatrzymał się pod drzwiami od jej sypialni, a ona stała pod nimi i zanosiła się jak dziecko. Ledwo oddychała. Kiedy ostatnio tak  okropnie płakała za facetem? Nigdy w życiu. Nawet po odejściu Marcina nie była tak zrozpaczona. I jak ma się teraz ogarnąć? - Nie płacz kretynko, pomyśl o swoim synu,  zobacz jak on to przeżywa? - skarcila się w duchu Justyna. Straciła więcej niż godzinę na durne rozczulanie się nad sytuacją zamiast wciągnąć Calvina do sypialni i spędzić z nim ostatnie chwile przed rozstaniem w łóżku. Czy nie tego właśnie pragnęli?

• Mamusiu dlaczego płaczesz? - spytał chłopiec wdrapując się na jej łóżko. Otworzył drzwi tak cicho, że nawet nie wiedziała, kiedy wszedł. - To przez wyjazd Calvina? - Objął mamę za szyję i nie puszczał. 
• Cześć kochanie, jak dobrze, że jesteś. - Justyna uśmiechnęła się  do syna przez załzawione oczy po czym cmoknęła go w czubek głowy. 
• Jestem i będę zawsze z tobą. Wiesz o tym? 
• Jasne słoneczko. - Powiedziawszy to rozpłakała się. Tak ją poruszyły szczere słowa tego malca.
• Nie płacz, Cal na pewno niedługo wróci. Musi, bo mi obiecał samolot, a on zawsze dotrzymuje obietnic. Tak mówi wujek Rafał.
• Wiem Dawid wiem. - Rozczochrała mu ciemne włosy obcięte na grzybka. 
• Nie Dawid tylko David, zapomniałaś już? - Mały uśmiechnął się rozbrajająco. 
• No dobrze, sir Davidzie, jak pan sobie życzy. - Justyna z rozkoszą patrzyła na swojego pięknego uroczego gadułę. 
• Aha i nie obcinaj mi więcej włosów. Chce wyglądać jak Calvin. Tak postanowiłem. - Dawid założył ręce na piersi. 
• Aleś wymyślił.  No dobrze... 
• Chce być taki ładny i taki przystojny jak on. - Powiedziawszy to to chłopiec pokiwał głową w górę i w dół. 
• Przecież jesteś kochanie. 
• Ciocia Krysia powiedziała, że Calvin jest tak przystojny, że wszystkie panny we wsi się za nim oglądają. Ja też chce żeby się za mną dziewuchy oglądały. 
• Tobie tak powiedziała? - spytała zdziwiona Justyna wpatrując się w małego z niedowierzaniem. 
• Nie do babci Jasi... Ale ja podsłuchiwałem. - Mały zrobił minę niewiniątka. 
• Dawid... - Justyna udała zagniewaną. 
• Mamo, a ty znowu swoje - rzucił Dawid i naburmuszył się. 
• Już ci mówiłam, że to bardzo nieładnie podsłuchiwać. Dżentelmeni tak nie robią. 
• Ale ja nie jestem dżentelmen tylko góral. Z krwi i kości. 
• No coś podobnego. 
• Jak Janosik. 
• Janosik był zbójnikiem ze Słowacji kochanie - poinformowała go Justyna.
• Wiem, wujek Janek czytał mi kiedyś o nim przed zaśnięciem. Dzięki niemu wiem wszystko. 
• No proszę,  mam w domu chodzącą encyklopedię. 
• Mamusiu ja... mam taką sprawę... - zaczął Dawid nieśmiało. Patrzył w dół jakby nie miał odwagi patrzeć jej w oczy. - Czemu ja nie mam takiego kochanego taty jak Alan? Gdzie się podział mój tata? 
• O Boże... synku... - Wstrząśnięta Justyna zakryła usta dłonią. Dobrze, że siedziała bo by zapewne upadła na podłogę. To pytanie zdolne było zwalić z nóg najtwardszą matronę majacą serce. Tym razem zastrzelił ją totalnie i to prosto w serce, które o mało jej nie pękło. Znowu się rozryczała, teraz już na całego. Trzęsła się tak, że aż Dawid się wystraszył, że coś jej się stało. Jeszcze nigdy nie widział jej w podobnym stanie, bo zawsze chowała się przed nim gdy ją łapał dolek. Ale tym razem nie miała gdzie się schować. Mogła się spodziewać tego pytania. Wiedziała, że to ich dopadnie i zrani, a najbardziej jego. Czym sobie na to zasłużył? Czym do cholery?! 
• Czemu mamusiu? Czy ja... jestem gorszy od Alana?  On mówi że... tata mnie nie chciał i dlatego zwiał. - Dawid był bliski płaczu. Zaczął już pociągać noskiem i trzęsły mu się wargi. W końcu spuścił główkę i smutno patrzył w kołdrę. Justyna podniosła twarzyczkę Dawida do góry i spojrzała w jego cudne zielone oczka  opatrzone długimi ciemnymi rzęsami. Były przepełnione bólem i żalem. 
• Jezu... coooo... co ten Alan ci nagadał? - Mówiła to patrząc z bólem w sercu na przygnębionego chłopca. Jak on musiał się czuć przez tego skurwiela, dla którego porzucenie go było czymś całkowicie naturalnym. A jej nie wolno go okłamywać, musi być szczera ze swoim synem, żeby kiedyś jako duży chłopak nie miał do niej żalu, że ukrywała przed nim srogą prawdę. 
• Bo jego kolegę tata też zostawił. Powiedział tamtemu chłopcu że go nie chce, bo jest głupi i wszyscy sąsiedzi to usłyszeli ... Ja też jestem głupi i niefajny skoro mój tata... mnie... nie chce. - Powiedziawszy to chłopczyk wybuchnął rozpaczliwym płaczem. Niewiele było trzeba żeby pękła tama. Jego małe serduszko bolało go tak samo jak ją.   
• Nie, co ty mówisz synku. - Justyna mocno przytuliła syna.  To nieprawda. Nieprawda. 
• To dlaczego go nie ma z nami? - Dawid był załamany. Słodka buzia pięciolatka była zaczerwieniona i zalana łzami - Dlaczego?
• To nie twoja wina, że twój tata zniknął Dawid. To on jest.. kretynem rozumiesz? Nigdy więcej nie mów o sobie takich rzeczy. Jesteś najwspanialszym cudem jaki mogłam dostać od życia, a on... to znaczy twój ojciec niech spada na drzewo. Kiedyś pożałuje, że cię nie chciał... Wcale nie potrzebujesz takiego taty. Nie zasłużył sobie na tak cudownego syna. 
• David chodź na dół,  czekam na ciebie z jajeczkiem na miękko! - zawołała z dołu Judyta. 
• Idź do babci, ja zaraz zejdę, dobrze? - powiedziała Justyna wycierając dłońmi zaryczaną twarz. 
• Nie zostawię cię dopóki nie przestaniesz płakać - uparł się Dawid. Uczepiony ramienia matki zanosił się od płaczu. Nie mógł przestać. 
• Już dobrze mój najdroższy. Nic się nie dzieje. Jak się wypłaczę będzie mi lepiej - wyjaśniła synowi Justyna. - Czasem nawet dorosły musi się wyryczeć, wiesz? 
• Nie zostawię cię - powtórzył mały i dalej żałośnie szlochał. 
• Przepraszam jeśli cię wystraszyłam aniołku. Przepraszam. - Tuliła go z całej siły i równocześnie starała się go nie obudzić.  
• Na szczęście mam ciebie mamusiu. Ty mnie nigdy nie opuścisz, prawda?
• Nigdy kochanie. Nigdy. - Przeczesała małemu włoski,  a potem pocałowała w czółko. 
• Córeczko, co się stało?  - zapytała zatroskana Judyta przkroczywszy pokój Justyny? Donośny płacz córki słyszała aż na dole i wystraszyła się nie na żarty. - Czy coś się stało małemu?
• Poniekąd tak mamuś...  Ma złamane serduszko. 
• Rany boskie, dlaczego? David aniołku co jest grane? - Zmartwiona Judyta pochyliła się nad wnukiem i zaglądnęła mu w zapłakane oczy.  - Malutki nasz. 
• Babciu, tata mnie nie chce - pożalił się zapłakany Dawid. - Dlaczego? Co ja mu takiego zrobiłem? 
• Powiedziałaś mu? - spytała córki zdziwiona Judyta. 
• Rozmawiali o tym z Alanem, a on opowiedział Dawidowi o jakimś koledze, którego ojciec też odszedł, bo go nie chciał i się zaczął temat. Dawid zapytał czemu nie ma taty tak jak Alan, a ja...  Jezu mamo, ja nie mogę... co teraz będzie?
• Chryste Panie. - Judyta opadła na łóżko i rozpłakała się. Nagle opuściły ją wszystkie siły.  Wiedziała, że powinna teraz wesprzeć córkę i wnuka zamiast płakać, ale to co poczuła zwaliło ją z nóg i rzuciła na twardą wodę. 
• Babciu już dobrze, nie płacz, bo się jeszcze rozchorujesz. - Dawid objął Judytę najmocniej jak potrafił. - Nie chce żebyś była chora.
• Moje dziecko, nie martw się o babcie. Babcia jest z żelaza i nic jej nie grozi - uspokoiła go Judyta.  
• To może chodźmy na to jajko babciu, bo wystygnie - powiedział Dawid wycierając rączkami mokrą od łez buzie.
• Dobry pomysł kochanie. Daj babci rączkę i idziemy, a mamusia dołączy jak się ogarnie. Dajmy jej chwilkę. 
• Kocham Cię mamusiu. Najbardziej na świecie - Odchodząc z babcią Dawid posłał jej buziaka.
• Ja ciebie też ty mój najdroższy mały mężczyzno. - Justyna podniosła rękę do góry i udała, że łapie w locie jego buziaka, a następnie sama posłała mu buziaka od siebie. Gdy chłopczyk się uspokoił odetchnęła z ulgą. Mama miała na niego zbawienny wpływ.  To zapewne nie koniec jego cierpień. Jeszcze nieraz będzie pytał dlaczego ojciec go zostawił. Tak strasznie bolało ją to, że najwyższą cenę za głupoty Marcina płaci niczemu winien Dawid. Nie znosiła tego żałosnego skurwiela. Calvin miał racje, powinna to słowo powtarzać na głos aż nie poczuje się lepiej. Wredny żałosny skurwiel. Już nigdy nie pozwoli mu się zbliżyć do małego.  -  Zaraz się ubiorę i schodzę tam do was. 
• Dobrze słoneczko - powiedziała Judyty do córki

Wkurzona Kynia zmierzała właśnie na oddział do Rafała, gdy zadzwonił jej telefon. Dźwięk ustawiony był na wibracje, bo musiała wcześniej wyciszyć komórkę. Dopiero  wysiadła z windy na pierwszym piętrze i skierowała kroki prosto do halu, w którym ostatnio wszyscy czekali na zakończenie operacji brata Justyny. Przysiadła sobie na plastikowym krzesełku i sięgnęła do torebki po wyrczącą uparcie komórkę.  Zanim ją wygrzebała minęła dobra minuta. Wkurzała ją dziś ta torebka, niby niewielka, a wszystko się w niej gubiło, to kluczyki, to szminka to kuzwa drobne. W sumie wszystko ją wkurzało, od rana. Zaczęło się od sprzeczki z szefem w robocie. Ostatnio naczelny doczepiał się do niej na każdym kroku, czasem zupełnie bezpodstawnie. Tym razem jej się dostało za to, że rzekomo dopuściła do druku tekst z poważnym błędem. No jasne, od razu. Chyba mu się coś przyśniło... dziadowi jednemu. Tyle godzin spędzonych przed komputerem i błąd? Tyle razy sprawdzała ten cholerny tekst. Oczy by sobie niemal wypatrzyła, a ten łysy osioł potrafił jej rzec, że zrobiła to na odpierdol się. Wolne żarty. - Nie do wiary, żeby tak się czepiać kobity bez powodu, pracownicy roku, bez jaj - powiedziała do siebie i odłożyła torebkę na krzesełko obok. - Teraz to se mogę  ze świecą poszukać ochotnika, który mi poprawi spieprzony nastrój - mruczała pod nosem Kynia. W zasadzie daleko szukać nie musiała, supermen był przecież pod ręką. Piwnooki  wysoki brunet leżący pod dziewiątką na urazówce. Przyszły ratownik górski GOPR u.

• No hej słoneczko, co tam? - spytała Kynia odebrawszy telefon od Justyny. - Hej, hej, czy mi się zdaje czy ty płaczesz?... No jak nie jak tak, głucha jeszcze nie jestem... Mycha, co ci jest?... Chodzi o Calvina?... No mów, mów, wiesz, że mnie możesz wszystko... Co? No nie, proszę Cię, nie żartuj nawet... O kurwa nie, moje biedactwo... Tak jestem Justyś, tylko mnie zatkało... Boże Mycho, nie wiem co Ci powiedzieć, serio. Tak mi przykro z powodu Dawida... Wiem i rozumiem... Zabije tego skurwysyna Gryke, normalnie zatłukę drania, powieszę za fujarę...  Gdzie? Jestem w szpitalu,  idę do twojego bracholka. Jak tylko wyjdę od niego zaraz zbieram się do was. Możemy zabrać młodego na lody do Szczawnicy jak chcesz... Tak wiem, że mieliście jechać z Calvinem, ale... No dobrze Kochanie. Pomyślimy o tym, jak przyjadę. Trzymaj się cieplutko i do potem... Dobra ucałuje go. Pa

Schowała telefon do kieszeni kurtki, żeby potem nie szukać jak znów zadzwoni i popędziła w stronę oddziału urazowego. Oddział trzynasty znajdował się zupełnie gdzie indziej niż oddział, na którym przedtem leżał Rafał. Gdy weszła do jego sali i zobaczyła puste, idealnie zaścielone łóżko natychmiast  ogarnęła ją panika. Chyba by  ją szlag trafił, gdyby mu się znów pogorszyło. Miała już dość strachu, który prawie ją zzerał od kilku dni. Niewiele brakowało, żeby zaczęła się drzeć na cały głos. Na szczęście nie mogła, bo się zapowietrzyła z nerwów. Wyleciała z pokoju i jak wariatka pognała do dyżurki pielęgniarek. Jedna z nich, urodziwa długonoga szatynka w okularach o ciemnych oprawkach szykująca leki dla pacjentów widząc wystraszoną Kynie szybko ją uspokoiła mówiąc, że Rafał jeszcze nie wrócił z badań. Krysia podziękowała pielęgniarce i spokojnym krokiem wróciła do sali numer dziewięć by tam zaczekać na swojego supermena.

W oczekiwaniu na Rafała spacerowała po pokoju i romyślała o biednym synku Justyny. Strasznie ubolewała nad tym, co go spotkało. Pomijając fakt, że kiedyś musiało do tego dojść, było to zdecydowanie za wiele dla takiego malca. Potwornie współczuła Dawidowi bo był tylko niewinnym wrażliwym dzieckiem, które zaslugiwało na porządnego ojca.  Od razu pomyślała o Calvinie Coulterze. Ten facet byłby cudownym tatusiem dla młodego, nie miała ku temu żadnych wątpliwości. Matkę Dawid miał wspaniałą, uroczą kochającą kobietę, która dała mu wszystko co się dało i zapewniła poczucie bezpieczeństwo. Przy niej niczego nie brakowało, stawała na głowie by jej synek czuł się kochany i zadbany. Było jednak jedno "ale", nie mogła mu zastąpić ojca. Inni chłopcy, jego koledzy mieli obu rodziców i on to widział, rozumiał, że jego rodzina jest niepełna. Musiał bardzo zazdrościć Alanowi, że ma kochającego tatusia, który dba o niego, zabiera go na wycieczki i jest z niego dumny. Im będzie starszy tym gorzej będzie to znosił. Chłopaki w szkole będą z niego szydzić, że pochodzi z rozbitej rodziny. Krzywda Dawida bardzo bolała Kynie. Nie mogła znieść myśli, że jej cudowny chrześniak cierpi. Jeśli w końcu dorwie sprawcę tego cierpienia rozszarpie podłego drania na strzępy.

• O cześć kochanie, super że jesteś! - zawołał na widok Kyni dziko rozpromieniony Rafał. Banan na ustach stopniowo się poszerzał. - Już myślałem, że się Ciebie nie doczekom. Cudowna kiecka... To znaczy ty wyglądasz cudownie w tej kiecce moja bogini. - Po tych słowach popatrzył na siebie. Niezbyt seksownie wyglądał w tej szpitalnej piżamie. Nagle zdjął górę i zapytał. - I jak, lepiej wyglądam? 
• Nooo nie, Rafał... - Rozbawiona do łez Kynia podbiegła do ukochanego i wpadła wprost w jego objęcia. Pocałowali się namiętnie i długo nie przestawali, gdyż nie mogli się od siebie odkleić. O mało nie wpadli na stojak do kroplówek postawiony przy jego łóżku, do którego dotarli rzecz jasna po omacku. Gdy na chwilę przestali się całować jak szaleni rzuciła do niego śmiejąc się. - Skończony wariat z ciebie, wiesz?
• Raczej skończony zabujany wariat - wyszeptał jej do ucha. Jego twarz nie odklejała się od twarzy Krysi. Całował ją po szyi, koło uszu i po policzkach, a ona mruczała jak kotka prężąc się w jego ramionach. Był w niej zakochany po uszy i tak bardzo spragniony bliskości z nią. 
• Ale się rozkręcasz Raf. Jeszcze ci tyłek dobrze nie odżył, a ty już chcesz rozrabiać. - Co rusz wkladała mu palce we włosy i przeczesywała je. Były gęste  i miłe w dotyku. Jednocześnie patrzyła mu w oczy z taką miłością, jakiej chyba jeszcze nigdy w nich nie widział. Sama była zaskoczona, nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek będzie w nim tak bardzo zakochana. 
• Właśnie, że odżył i mogę wreszcie robić z tobą to na co mam ochotę - wyszeptał jej namiętnie do ucha. 
• Pod warunkiem, że ci pozwolę. - Kynia udawała przez chwilę niedostępną. Nie zamierzała mu narazie pozwalać na jakieś dzikie szarże, z uwagi na to, że wciaż dochodził do siebie po operacji. Z drugiej strony tylko czekała na chwilę kiedy jej ukochany Rafał weźmie ją w obroty.  Znowu puszczą jej przy nim hamulce tak ja kiedyś, gdy byli młodsi. Ależ wtedy za sobą szaleli. 
• Już jo znojdę na Ciebie sposób dożorta dziewucho. - Mówiąc to spogladał na nią pożądliwie. Wyobrażał sobie jak w porywach namiętności zdziera z niej tą śliczną  seksowną sukienkę w kolorze dojrzałej oliwki ze wspaniałym dekoltem. Była lekko za kolana, delikatnie rozkloszowana od pasa. Tego dnia Kynia była w wysokich szpilkach które dobrała pod kolor sukienki.
• Nie wątpię... - zaczęła patrząc na niego z uwielbieniem. -  Ale to dopiero jak wszystko ci się zagoi. Nie zamierzam ryzykować, że nagle w trakcie naszych szaleństw rozejdą ci się szwy na brzuchu. 
• Ej śliczna, weź już nie żartuj, co? - Powiedziawszy to cmoknął ją przeciągle w usta. Nowa fryzura cudownie podkreślała jej niezwykłą urodę. Jednak bez grzywki było jej lepiej. Bez pasemek też. 
• Ale nie taka śliczna ani zgrabna jak Majka, prawda? Z takim tyłkiem jak mój to raczej daleko do formy top model. 
• A dajże ty już spokój z tą Majką. Ona nie jest nawet w połowie taką wspaniałą kobietą jak ty. Poza tym wiesz, że od zawsze szaleję za twoim cudownym tyłeczkiem. Nie kręcą mnie żadne modelki. 
• Ale do łóżka ją zaciągnąłeś i podobno super się bawiliście... w kuchni Zuberów.
• Czyli już wiesz. - Rafał nagle stracił hunor.
• Wybacz, ale... sąsiadki gadają, a ja czuję się okropnie słuchając ich pikantnych ploteczek noszących się po wsi.  - Kynia szybko pożałowała, że nie użarła się w jęzor, ponieważ widać było, że Rafał żałuję tamtej przygody z Majką. Po co to powiedziała? Komu to było potrzebne? 
• Niech to cholera... - Na chwilę uciekł wzrokiem od twarzy Kyni i wbił go w szybę okienną. Czuł się strasznie po tym, co powiedziała, ale taka była prawda. Musiał ponieść konsekwencje swoich poczynań. 
• Zrobiłeś furorę na wiosce,  nie ma co... Najgorętsze ciacho w całych obu Ochotnicach. 
• O Jezu Kynia, przepraszam cię za to - powiedział rozżalony. - Tak strasznie żałuję tego, co się wtedy zdarzyło między nią, a mną. Chyba całkiem ogłupiałem, a ta walnięta głupia Wasiakowa, wszystko rozdmuchała.
• Wiedziałam, że to się stanie i nie zapobiegłam temu. Sama jestem sobie winna.
• Nie myśl o tym już. To co było, skończyło się i więcej się nie powtórzy. Już nigdy nie tknę żadnej innej kobiety kochanie...   - zapewnił ją Rafał spoglądając na nią ze smutkiem.  Bardzo żałował, że zabawił się wtedy z Majką. 
• Będzie ciężko, ale postaram się zapomnieć, że z nią byłeś. 
• Ja też chce o tym zapomnieć. Uwierz... Kochaś na jedną noc, kurwa mać. Tym dla niej byłem. Może pocieszy Cię fakt, że czułem się po tym wszystkim jak skończona szmata. - Rafał skrzywił się. 
• Wcale mnie to nie pociesza. - Kynia pogłaskała go po delikatnie zarośniętej twarzy.  -  Wręcz boli mnie, że tak się tobą zabawiła, bo widać było, że się w niej głuptoczku zakochałeś. To nie był czysty seks dla zabawy. Znam cię aż za dobrze i wiem, że nie byłoby cię stać na taką perfidność. 
• To się stało za szybko, bo nie zapanowałem nad sobą.  Byłem potwornie zły na Justynę, Calvina i Łukasza. Na mamę też. Myślałem że jak się wyżyje to poczuje się lepiej, lecz to nie pomogło. 
• Kocham cię Rafał i cholernie cieszę się, że cię widzę - oświadczyła szczęśliwa Kynia.
• Naprawdę? - spytał żeby się upewnić choć dobrze wiedział, że Kynia go kocha pomimo wszelkich głupstw, których narobił. 
• Wiesz że tak. W przeciwnym razie nie byłoby mnie tu.
• Też cię kocham. Bardziej niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić. Cal jak zwykle miał rację mówiąc, że tylko ty do mnie pasujesz. 
• On przeważnie ma rację. - Kynia roześmiała się. - W końcu to wzięty psycholog i wie co mówi. Profesjonalista. 
• No dobra, to godoj mi tu teraz jak na spowiedzi, co tam słychać w normalnym świecie poza szpitalem?   
• Co słychać? A to słychać, że twoja siostra od rana płacze za Anglikiem, twoja mama jedzie z Jackiem na Słowację, Janek dochodzi do siebie po tamtej akcji w górach, a Dawid... Z nim to już  dramat normalnie. - Kynia znów posmutniała.
• Co z Dawidem? - zaniepokoił się Rafał. Od razu śmiertelnie spoważniał. - Coś się stało?
• Do młodego dotarło wreszcie,  że nie ma ojca tak jak jego przyjaciel Alan i trochę się podłamał. Zapytał dziś  Justynę czemu ojciec go nie chce i się zaczęło. - Oczy Kyni zrobiły się nagle mokre. 
• O Chryste... - Rafał dotknął ręką schroni. - Biedny młody. To mu się dostało. 
• Nie mogę znieść świadomości, że to biedne dziecko cierpi przez takiego... kutasa. Nie mogę. Mam ochotę wyć Rafał, bo tak kocham tego dzieciaka. Dosłownie serce mi pęka na myśl że choć przez chwilę  poczuł się gorszy, bo nie ma normalnego ojca. 
• Marcin to zwykły sukinsyn- powiedział wkurzony Rafał i przytulił głowę Kyni do swojego torsu. - Niech ja go dorwę to nic z niego nie zostanie. 
• Pod warunkiem, że ja cię nie ubiegnę... Albo Judyta. 
• Albo Calvin. 
• O jak jeszcze Calvin mu się dobierze do tyłka to zostanie z niego mniej niż nic. 
• Z pewnością. On jest wybitnie cięty na takich fiutów jak Gryka.
• Gdyby ten wałek zdawał sobie sprawę z tego jak skrzywdził własnego syna to może by się przejął, ale on nie ma skrupułów. Nie ma żadnej... - Ucięła bo rozpłakała się na dobre. 
• Gdybym tu był, gdy się poznali, nigdy bym mu nie pozwolił zbliżyć się do mojej siostry... Nie skrzywdził by jej. 
• Ale wtedy nie mielibyśmy Dawida Rafał, a on jest największym szczęściem w tym domu. Boże... 
• No wiem, ale z drugiej strony...  nie cierpiałby teraz.  - Rafała też ściskało w dołku na myśl o cierpieniu siostrzeńca. Tak jak wszyscy nie wyobrażał sobie rodzinnego domu bez Dawida. 
• Eh kochanie nie zawrócisz kijem Wisły. Byli w związku, mają dziecko i nic tego nie zmieni. Justyna i Dawid muszą żyć z tym, że ten gnój ich przucił, choć to bardzo bolesne. Tak czy siak jestem zdania, iż lepiej, że wcześniej się o tym dowiedział niźli później. Potem byłoby już tylko trudniej. Z czasem młody się oswoi się z tym tak jak większość dzieci, które nie mają ojców. Narazie jeszcze nie wszystko rozumie i tyle dobrze. 
• Calvin się nimi zaopiekuje, zobaczysz. Będzie dobrym ojcem zastępczym dla Dawida, najlepszym. Już nikt nie będzie go wytykał palcami, że nie ma ojca.
• Też myślę, że Cal byłby idealny. 
• Ten facet też ma na karku masę ciężkich doświadczeń, ale swojego dziecka by nie skrzywdził. Ani w ten ani w żaden inny sposób... Bo stracił córkę. Umarła na serce nie doczekawszy się przeszczepu. Rodzice dawcy nagle się wycofali, a mała nie mogła czekać i... nagle jej się pogorszyło. Zeszła przy nim w ambulansie... Dostał amoku. 
• O Jezuuu to... to potworne. - To co usłyszała o córeczce Calvina jeszcze mocniej ją przybiło. To był kolejny silny cios tego dnia. Chwilę później wybuchnęła płaczem i nawet Rafał nie wiedział jak ją uspokoić. Biedna maleńka dziewczynka, mogła żyć do dziś, być dumą i radością swojego cudownego ojca, a tymczasem... zabrakło jej szczęścia, które miał Dawid. Żył i dorastał, a oni mogli na to patrzeć.  Jak bardzo musiał cierpieć Calvin?
• Narazie nikt nie wie, więc się nie wygadaj kochanie. Błagam cię. Powiedziałem ci to bo ci ufam i jesteś mi bliska. Może nie powinienem tego mówić, ale... chyba nie umiałbym tego przed tobą kryć. - Powiedziawszy to to ujął jej delikatną twarz w dłonie i przytulił do swojej. 
• Jak się dowiedziałeś? - spytała patrząc na niego zapłakanymi oczami. 
• Calvin nam się wygadał przy kieliszku. Zorganizował wtedy taką niewielką domowkę z okazji swoich urodzin. Pod koniec zostało nas trzech, on, ja i Peter, jego przyrodni braciszek. Z początku nie wiedziałem o czym on gada, a potem jak to do mnie dotarło zacząłem ryczeć. Ostatecznie ryczęliśmy wszyscy trzej. Mnie i Peter'a kompletnie to rozwaliło. - W tym miejscu Rafał zrobił pauzę żeby przełknąć ślinę. Po chwili kontynuował. - Wyobrażasz sobie przez co on przeszedł? Jeszcze go ta jego durna żonka odstawiła, chociaż powinna być wtedy z nim... Walczył o małą jak się dało, każdego dnia, o każdy jej oddech. Budził się w nocy i co chwila i sprawdzał czy oddycha. To jakiś koszmar Kynia. - Rafał w końcu pękł od środka co wywołalo u niego niekontrolowany wybuch płaczu. Nie był w stanie pohamować gwałtownych, które nim zawładnęły w tamtym momencie.  Tragedia przyjaciela nie dawała o sobie zapomnieć. 
• O Jezu Raf...  nie wiem... co powiedzieć. - Kynia przetarła wierzchem dłoni oczy, do których wciąż napływały łzy. Nadal była w ciężkim szoku. - Już dobrze Skarbie, wiem, że bardzo się przejmujesz Dawidem i Calvinem. - Kynia głaskała go czule po twarzy i po włosach. Nigdy w życiu  nie widziała, żeby Rafał tak strasznie płakał. Życie jednak go zmieniło. Ku jej zdumieniu stał się wrażliwszy i  dojrzalszy niż był przed wyprowadzką z Polski. To nie był już ten sam Rafał co kiedyś. 
• Nie mam... pojęcia jak on... sobie z tym radzi. To jest przecież... ponad ludzkie siły. - Rafał popatrzył w okno. - O Jezu, teraz ja się poryczałem. 
• Zamierza powiedzieć Justynie? - zapytała tulac się do jego ramienia.
• Nie wiem czy da radę. Wątpię...  Jeśli mi pozwoli to ja z nią o tym pogadam. Na pewno by chciał sam jej powiedzieć, ale widzisz... On najchętniej by o tym zapomniał. 
• Zrozumiałe. Też bym wolała zapomnieć... O ile w ogóle bym przeżyła coś takiego.
• Ja bym się...  chyba zabił. - Potarł palcami prawą skroń. -  Mówię serio Kynia. 
• Nie ogarniam tego Rafał... po prostu nie - Mówiła Kynia szlochając. 
• Ja nie ogarniam tego jakim cudem on po tym wszystkim co przeszedł potrafi jeszcze być taki twardy i pomagać innym ludziom poharatanym przez życie... - Wytarł ręką zalaną łzami twarz i spojrzał znów na ukochaną - ... Wytłumacz mi to Kynia jak dwulatkowi, bo nie mogę tego kurwa pojąć. Ile taki człowiek jest w stanie znieść? Ile?
• Ja tym bardziej nie pojmuje. 

Rozdział 12.2 

Ochotnica Dolna - maj 2018

Justyna wyszła na dwór z małą metalową tacką, na której stały dwie filiżanki z kawą, mlecznik, cukierniczka oraz dwie małe łyżeczki. Postawiwszy ją na blacie ogrodowego stołu przykrytego świezutkim obrusem w kwiaty zaczęła zdejmować z niej filiżanki i resztę rzeczy. - Proszę mamuś, to twoja- powiedziała Justyna stawiając filiżanķę przed Judytą. Podziękowała, a następnie sięgnęła po cukierniczkę i posłodziła sobie kawę jedną czubatą łyżeczką,  jej córka natomiast wolała zabielaną bez cukru. Odłożywszy tackę na bok usiaďła naprzeciwko matki i złapała się za swoją filiżankę. Piły kawę w milczeniu, powoli delektujac się jej zapachem i smakiem. Jednocześnie przyglądały się pełnemu energii  Dawidowi goniącemu dookoła domu za swoim ulubionym kotem Torinem. Zrobił już chyba z piętnaście takich rundek. Imię to nadał zwierzakowi on sam po tym jak Janek przeczytał mu Hobbita autorstwa słynnego angielskiego pisarza z gatunku Fantazy J. R.R Tolkiena. Torin dębowa Tarcza było dla kota za długie więc ograniczyli się do Torina. Dawid marzył o kolejnym kocie, ktorego zamierzał nazwać Balin, a koza wujka Henia nosiła nazwę Gandalf, bo była cała biała i miała długą bródką. Można było pozazdrościć młodemu żywej wyobraźni i pomysłów. Najlepiej bawił się z Alanem. Ostatnio wymyślili sobie zabawę w rozbójników, pokłócili się nawet o to który jest Janosikiem. Pogodziła ich Kynia, która zaproponowała obu chłopcom, żeby co jakiś czas się zamieniali rolami. Przystali na to aczkolwiek niechętnie, po dłuższym zastanowieniu. Potem już nie było kłótni między nimi o to kto jest Janosikiem, a kto nie jest. Przy Łukaszu nie odważyliby się pokłócić o taką bzdurę, bo zaraz by ich postawił do szeregu. Wołali na niego wujek naczelnik albo wujek generał. Dawid zawsze chwalił się innym dzieciom się że wujek Łukasz jest wielką szychą w Pogotowiu Górskim i że jest z niego dumny bo ratuje ludzi. Dzieci słuchały go z otwartą buzią i raczej nie komentowały tego, ponieważ dojść do głosu przy Dawidku Orzeckim nie miały szans. Czasem nawet Łukasz wymiękał przy gadaninie tego pięciolatka.

• Babciu niedługo będę miał drugiego kota - oznajmił Dawid szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.  Stał koło krzesła babci wpatrzony w nią jak w święty obrazek.
• Naprawdę?  - Judyta udała wielkie zdziwienie. 
• Wujek Janek załatwi od swoich sąsiadów bo ich kotka niedługo urodzi małe. 
• Fantastycznie! - ucieszyła się Judyta. 
• Jak będzie facetem to dam mu na imię Balin
• A gdzie Torin synku? - zainteresowała się Justyna widząc że 
• Wlazł na dach  mamusiu - powiedział chłopiec wskazując palcem na dach. - Mam nadzieję że szybko zejdzie, bo inaczej będę musiał wezwać do pomocy wujka Rafała,  który umie chodzić po dachach. Na pewno będzie potrafił zdjąć Torina. 
• O nie wnusiu, obawiam się że nie pozwoliłabym teraz wujkowi Rafałowi chodzić po jakimkolwiek dachu - oświadczyła Judyta i pogłaskała małego po główce. - I chyba więcej nie pozwolę. 
• Pamietasz jak kiedyś obaj z Jankiem wlezli na dach kościoła i musiał ich ratować kominiarz? - przypomniała matce rozbawiona Justyna. 
• Ale przecież wujek Janek i wujek Rafał to specjaliści od chodzenia po wysokich górach, więc taki dach to dla nich piskuś babciu - zauważył Dawid. Patrzył na nią z ukosa. 
• Mimo wszystko wolałabym, żeby mój syn nie właził już na żadne dachy David. To  okropnie niebezpieczne. 
• Tak samo jak te przepaście w górach, prawda? - Powiedziawszy to puścił babci oko. 
• Oczywiście, że tak mądralo - przyznała mu rację Judyta.
• Jestem! - zawołała Kynia, która właśnie przechodziła przez bramkę. 
• Ciocia!!! - Dawid poleciał do niej uradowany. Gdy dopadł Kynię rzucił się jej na szyję i ucałował w policzek.  
• Cześć kochanie, jak się masz? - zapytała na powitanie. 
• Bywało lepiej ciociu, ale już nie będę płakał, bo nie chce smucić mamusi - obiecał patrząc na Justynę, która właśnie szła w ich stronę. 
• Bardzo mądra decyzja - pochwaliła go Kynia. 
• Cześć Słonko, napijesz się z nami kawki? - spytała Justyna obejmując przyjaciółkę. Jej widok od razu poprawił jej humor. 
• Jasne, poproszę - odparła, a następnie rzuciła do Judyty. - Dzień dobry! - Judyta odpowiedziała kiwnięciem głowy i uśmiechem.  
• Ciociu co tam masz? - spytał zaciekawiony Dawid patrząc na dużą kolorową  torbę z samochodami, którą Kynia niosła w ręce. 
• A to dla pewnego cudownego młodego dżentelmena o imieniu David. Znasz takiego? 
• Obawiam się, że David zgubił się w wiosce Hobbitów. Uciekł mu kot. 
• Zgubił się w Shire? A to ciekawe. W takim razie przekażesz mu podarunek jak wróci - powiedziała Kynia wręczając mu torbę z podarunkami.
• Dziękuję ciocia, kocham cię! - Dawid uściskał ją jeszcze mocniej. Rozpierająca radość natychmiast przyćmiła smutek, który czuł z powodu braku ojca. Gdy wyciągał z torby wymarzone prezenty był jeszcze szczęśliwszy. 
• Nie masz pojęcia jaki ten świat byłby bez ciebie nudny i ponury - powiedziała do chłopca Kynia. Patrzyła mu w twarz, a w oczach miała łzy. Mogłaby umrzeć z miłości do tego faceta. Przytuliła chrześniaka najmocniej jak się dało. Próbowała się nie rozpłakać co prawie graniczyło z cudem.  - Wszsycy Cię kochamy Słoneczko. Jesteś dla nas wszystkim.
• Ale tatuś mnie nie kocha ciociu. - Małemu znów zbierało się na płacz.
• Ale nim się w ogóle nie przejmuj kochanie. To on jest głupi skoro nie dostrzega, że ma takiego wspaniałego syna - tłumaczyła Dawidowi Kynia. - W koło jest tyle osób,  które cię kochają i dla których jesteś najważniejszy na świecie, że nie potrzebujesz tatusia, który nie potrafił zrozumieć, że go potrzebujesz. Przyjdzie czas, że zrozumie swój błąd i przyjdzie cię prosić o przebaczenie... Nie wiem kiedy, ale jestem pewna że jeszcze przyjdzie. 
• Ja bym wolał, żeby Calvin już wrócił. - Mówiąc to Dawid patrzył w ziemię, a potem podniósł główkę i patrząc smutno na Kynie powiedział. - On jest dla mnie bardzo dobry i lubi wszystko to co ja. Bardzo go lubię. 
• Wróci na pewno aniołku tylko potrzebuje trochę czasu... na poukładanie swoich dawnych spraw. 
• Jakich spraw ciociu? - dopytywał się mały.
• Dorośli mają trochę bardziej skomplikowane życie i to sprawia, że ciągle muszą coś poprawiać, rozwiązywać jakieś problemy.
• On się bardzo zakochał w mamusi ciociu... Wiem to na pewno, bo czasem patrzył na nią tak jak wujek Janek na ciocie Basie. - Kiedy to mówił uśmiechał się szeroko. - Oni też się ciągle całują i przytulają. 
• Kto by nie kochał twojej mamy David? - spytała rozbawiona przez małego Kynia i przerzuciła wzrok na Justynę, która cały czas  po cichutku płakała. 
• Mamusiu nie płacz już, proszę cię. - Dawid wtulił się mocno w swoją mamę. 
• Ale to ze szczęścia, że cię mam kochanie. Nie martw się, nie jestem smutna - uspokoiła go Justyna. 
• No dobrze, w takim razie nie będę się już smucił. Idę pokazać babci co dostałem. - Uradowany malec odkleił się od matki pobiegł do Judyty, która wyciągała do niego ramiona. 
• Jak tam mój bratek? - spytała wreszcie Justyna.
• Skoro pytasz to ci powiem, że twój bracholek  jest już prawie gotowy do wylotu ze szpitala. Powoli zaczyna się pakować. O mało nie wyskoczył z piżamy jak mnie zobaczył. Na szczęście został w spodniach. - Pokazała jej język.
• Jeszcze pewnie ze dwa dni go potrzymają. 
• Chyba, że ucieknie ze szpitala jak Calvin... - W tym miejscu Kynia strzeliła uśmiech karpia. - Znając go to bym się nawet nie zdziwiła gdyby faktycznie zwiał. Twój brat nigdy nie był do końca poważny. 
• Dopiero teraz to zauważyłaś? - Justyna zaczęła się śmiać. Nagle rozdzwonił się jej telefon, który miała w kieszeni kamizelki. Dzwonił Janek. - To Jasiek, dam na głośnomówiący. - Uczyniwszy to odezwała się. - Hej Janek, jak tam podróż? 
• Mamy teraz chwilę pauzy, bo zgłodniałem - odparł szybko Janek. - Dzwonię bo Calvin chciał z tobą zamienić kilka słów. Jest bardzo spragniony kontaktu z tobą, podejrzewam, że  ty masz to samo. - Przełknąwszy kęs kontynuował. -  Właśnie wyrywa mi komórkę z ręki, muszę mu ulec zanim mnie dotliwie pogryzie. Zabujani faceci bywają niebezpieczni. - Gdy usłyszał śmiech Kyni zapytał. - A ta co tam podsłuchuje? Rozmowa kontrolowana czy jak? 
• No jak nie jak tak? - Kynia nie przestawała histerycznie chichotać. 
• To się nazywa permanentna inwigilacja kobieto - pouczył ją rozbawiony Janek. Uwielbiał cytować fragmenty tekstów ze starych polskich komedii i wciskać je w swoje wypowiedzi. 
• Dawaj już ten telefon pernanentny  inwigilancie - rzucił do niego Calvin. 
• Sam jesteś pernanentny Angliku. Mówi się permanentny. - Janek śmiał się do rozpuku. Coraz bardziej rozbrajały go te gafy ich angielskiego kumpla. - No masz, masz i nie gryź już. 
• Justyś... - odezwał się czule Calvin.
• Nie będę wam przeszkadzać w rozmowie. Idę do Dawida i Judyty - powiedziała Kynia. - Narazie chłopaki, szerokiej drogi. - Po tym jak Kynia krzyknęła do mikrofonu Justyna wyłączyła głośnomówiący. 
• Cześć Cal - powiedziała do niego i przymknęła oczy, które na nowo zrobiły się mokre. - Miło cię słyszeć.  - Rzeczywiście głos Calvina był miodem dla jej uszu. Dlatego rozmawiali po angielsku. Uwielbiała jego akcent. Inaczej brzmiał gdy mówił po angielsku, chociaż jego polski był w pewien sposób rozczulajacy. 
• Jak się tam macie? 
• A jak myślisz?  Tęsknimy bardzo. Jeszcze dobrze nie wyjechałeś, a ja nie wiem co ze sobą robić... - Justyna odwróciła się i spojrzała w stronę bramy wjazdowej. 
• Mnie również bardzo Was brakuje... Zwariuje w tej samotności,  która tam na mnie czycha. 
• Może lepiej nie wariuj, bo my cię tu potrzebujemy. Będziemy czekać. 
• Ja po prostu nie wiem, co zrobić żeby tam bez ciebie wytrzymać. - Po tych słowach głęboko westchnął. Było mu cholernie ciężko.  Nie wyobrażał sobie najbliższego wieczora spędzonego samotnie przed telewizorem albo nad laptopem. Ani tego ani każdego następnego.  
• Przepraszam cię słoneczko... za to, że nie zeszłam do was rano... Zwyczajnie nie dałam rady. Wybacz. 
• Nie przepraszaj Kochanie.  Wiem, że zrobiłaś to ze względu na młodego i to jest jak najbardziej zrozumiałe.  Na twoim miejscu zrobiłbym dokładnie  tak samo. Wierz mi. Nie miałbym sumienia jeszcze mu dokladać... To tylko niewinny dzieciak, nie zasługuje na cierpienie.  
• Calvin... chce żebyś wiedział, że... - Nagle ją zatkało. Przez chwilę nie była w stanie nic powiedzieć. 
• Co się dzieje Justyś? - zaniepokoił się Anglik. - Kochanie... powiedz mi co się dzieje.  O czym powinienem wiedzieć?
• Żałuję, że to nie ty jesteś ojcem Dawida. - Justyna z trudem panowała nad emocjami. Czuła, że  zaraz się znów poryczy. 
• Zawsze mogę go adoptować i będzie też mój... Jeśli tylko tego chcesz, załatwimy to razem kiedy wrócę. 
• Jesteś tego pewien? - Teraz to już czuła się całkowicie skasowana. Musiała się upewnić czy nie żartuje. -  Calvin ty to mówisz serio? 
• Kocham was Justyna. Kocham Was najbardziej na świecie. Będę dumny mając takiego syna jak Dawid.
• Calvin... - Miała wrażenie że śni na jawie. 
• Wybacz, że ci tego wcześniej nie powiedziałem. Zaćmienie. 
• Nie musiałeś nic mówić. Świadczą o tym twoje czyny. Jesteś dobry z natury, grzechem byłoby cię nie kochać. 
• No widzisz... a moja żona... była żona... ona była zupełnie innego zdania. - Żal chwycił go za głos i sprawił,  że zaczął się łamać. 
• W takim razie musiała być idiotką - skwitowała Justyna. 
• To ja byłem idiotą bo za długo się łudziłem. Zbyt długo traciłem czas na ratowanie czegoś co było nie do uratowania. 
• Walczysz do końca, a to nie jest oznaką słabości. Wręcz przeciwnie. 
• Mamusiu chodź coś ci pokażę! - zawołał Dawid od stołu. Justyna odwróciła się i pomachała synkowi. 
• Zaraz kochanie. Minutka - krzyknęła do Dawida Justyna. 
• Idź do niego, zgadamy się innym razem - powiedział drżącym głosem Anglik.- Będę dzwonił. 
• Bądźmy w stałym kontakcie. Potrzebuje tego - poprosiła Justyna. Czuła, że do jego powrotu uschnie z tęsknoty jak róża, która od kilka dni nie była w wodzie. 
• Oczywiście. Powiedz młodemu, że go kocham. 
• My Ciebie też kochamy Cal. Z całego serducha. 
• Jesteście dla mnie wszystkim. Pa. 
• Trzymaj się cieplutko, pa. - Powiedziawszy to rozłączyła się i zaczęła iść w kierunku stołu. - Idę już.
• Co on ci tam nagadał żeś taka zarumieniona? - spytała zaintrygowana Kynia kiedy Justyna podeszła do stołu. 

• Potem wam powiem. Najpierw muszę Kyni kawę zrobić. 
• A ja jeszcze jedną poproszę - rzekła Judyta wyrwana z zamyślenia. 
• Zobacz mamusiu, sam ułożyłem. Ciocia i babcia tylko patrzyły.
• Brawo synku, cudownie!!! - objęła Dawida za szyję i pocałowała. - A Calvin kazał przekazać ci, że bardzo Cię kocha. Postara się wrócić jak najszybciej. 
• Dzwonił Calvin, a ty mi nie powiedziałaś? - spytał zasmucony Dawid. Tak bardzo chciał z nim porozmawiać. Ciekawe czy już wsiada do samolotu.
• Zadzwoni jeszcze nieraz. Obiecał mi to. - Posłała synowi słodkiego buziaka. 
• Mieliśmy dziś jechać do Szczawnicy z Calvinem, ale się nie udało. - przypomniało się Dawidowi. - Tylko nie mówcie mi, że takie jest życie, bo się znów poryczę.
• A może pojedziecie ze mną. Chciałbyś kotku? - zwróciła się do Dawida Kynia.
• No pewnie.  A spotkamy się tam z Alanem na rurkach z kremem? 
• Jak tylko jego tata będzie wolny to tak? - odparła Kynia i cmoknęła malca w policzek. 
• A może pojedziemy do stadniny w Jaworkach - wymyślił chłopiec.- Dawno nie jeździłem na Kasztanku. 
• Pomyślimy o tym jak ładnie zjesz obiadek, dobrze? 
• Zjem mamuś, przysięgam. Słowo zucha! - Mówiąc to Dawid uniósł prawą rękę do góry.
• Idę wam zrobić tą kawę dziewczyny  - powiedziała Justyna sięgając po tacę. 
• Idę z tobą mamusiu. Mogę umyć za ciebie brudne filiżanki. 
• No to chodź kochanie. - Justyna wzięła syna za rękę i poszli do domu. 
• Przydałby mu się taki ojciec jak Calvin - zwróciła się do Judyty Kynia. 
• Byłby idealny Kyniu. - Powiedziawszy to Judyta założyła nogę na nogę, a potem poprawiła sobie spódnicę. 
• Podoba ci się Calvin co? - Kynia podejrzliwie przyglądała się matce Justyny. - No jasne, że tak. Cofam pytanie. 
• Powiedz mi lepiej, której on się nie podoba. Baby lgną do niego jak pszczoły do słodkiego. - Mówiąc to Judyta była podniecona i rzecz jasna starała się to ukryć przed swoją rozmówczyniom. Właśnie wyobrażała sobie jak Calvin podchodzi do niej od tyłu, rozpina jej sukienkę i zaczyna całować po całym ciele, od szyi po pośladki. Umarłaby z rozkoszy, gdyby nagle w nią wszedł taki młody ogier. Boże przez te fantazje miała coraz bardziej  dzikie sny... z nim w roli głównej oczywiście. Często budziła się na podłodze cała mokra niemal pozbawiona tchu.
• Czemu odpowiadasz wymijająco? Przecież widziałam jak na niego patrzysz... - Widząc udawane zdziwienie na twarzy Judyty powiedziała. - Tak, wtedy w szpitalu kiedy zabrali Rafała na kolejną operację.  Byłaś zła widząc jak się tulą do siebie. Co sobie myślałaś? Że on wybierze ciebie? 
• Kynia dosyć tego! - Judyta uderzyła pięścią w stół. Gdyby stały na nim filiżanki z kawą przewróciłyby się.
• Lecisz na faceta własnej córki.  Myślisz, że nie wiem? - Spogladała na swoją  towarzyszkę z żalem. Było jej przykro z powodu przyjaciółki.   
• Nie wiesz co mówisz dziewczyno - powiedziała wkurzona Judyta. Była zła, bo doskonale wiedziała, że to co mówi Kynia to prawda. Pragnęła Calvina jak cholera. Marzyła o wykręceniu z nim, chociaż jednego szybkiego numerku. Taki seks zapamiętałaby chyba na zawsze. Cóż z tego, że jest od niej dużo młodszy?  Wiek nie ma znaczenia. Zabawne, że nigdy przedtem nie pomyślała o tym, zabawić z młodszym mężczyzną. U niej firmie od cholery było takich seksownych chłystków po trzydziestce z klatą jak marzenie... - Szkoda tylko, że gęby Calvina nie mają. No i tej jego inteligencji - pomyślała. Kochając się z Jackiem, będzie oczywiście myślała o tym Angliku... Może to okropne, ale nic nie poradzi, że tak ją trafiło na jego punkcie.
• Naprawdę? A ja myślę że wiem.  - Kynia spiorunowała ją wzrokiem. Była pewna swego i ufała swoim przeczuciom. Matka Justyny pragnęła jej faceta.-  Daj mu spokój Judyta, nie szukaj z nim więcej kontaktu na osobności. Oni się kochają i niech tak będzie. Wiesz jakby ona się czuła gdyby wiedziała, że na niego lecisz? 
• Jeśli naprawdę ją kocha nie ulegnie  moim czarom prawda? 
• Zwariowałaś? - oburzyła się Kynia. - Nie wiesz jacy są faceci? Czasem wystarczy jeden impuls żeby sprowokowany mężczyzna uległ innej kobiecie. Głupie spojrzenie, dotyk. Wiesz o tym! 
• Tak wiem. - Patrzyła w bok i kiwała głową. 
• Więc zostaw Calvina w spokoju! - Teraz Kynia walnęła w stół otwartą dłonią. - Mnie on też cholernie kręcił, nie powiem że nie, ale nie tknęłabym faceta przyjaciółki. W życiu. 
• Krysiu, a co z tobą i z  Rafałem? -  Judyta usilnie próbowała zmienić temat rozmowy.
• Nie zmieniaj tematu Judyta tylko przysięgnij mi, że dasz mu spokój. On nie jest facetem dla ciebie. 
• Dobrze Kynia, dam mu spokój. Masz moje słowo. - Czuła się okropnie z powodu tego, że  przyszła synowa ją rozszyfrowała.
• Zrozum, że tu chodzi głównie o Dawida. Jest szansa, że może wreszcie będzie miał normalną pełną rodzinę, więc nie rozwalaj tego w imię swoich pragnień i potrzeb. Myśl nieustannie o swoim wnuku. To on jest teraz najważniejszy. 
• Oczywiście, że tak.  - Nagle dotarło do niej, że Kynia faktycznie może mieć rację.  Nie wolno jej tego rozwalić. Jeśli Calvin rzeczywiście zdecyduje się związać z Justyną tak na poważnie,  jej ukochany wnuk  zyska nowego ojca... wspaniałego i kochającego. Czyż nie tego pragnie dla niego? 
• A co do Rafała... - zaczęła Judyta półgłosem. -  Pewnie już  wiesz, co baby z wioski gadają o nim i Majce. Podobno już ją zaliczył, a co gorsza w domu Zuberów... Nie powiem żebym była z tego powodu dumna... Że też mu się zachciało bzykania akurat pod ich dachem. - Wcale nie zamierzała ukrywać, że wkurzył ją ten  wyskok syna. I to nie na żarty. Rozmówi się z Rafałem jak tylko wróci ze szpitala. 
• Mogłabyś już przestać mnie dobijać? - rzuciła lekko podłamana Kynia. Błądziła wzrokiem w te i wte byle nie patrzeć na Judytę. Miała ochotę wrzeszczeć i rzucać talerzami -  Cała wiocha już wie, co Rafał robił z Majką w kuchni Zuberów. Cud, że sama Wasiakowa mnie jeszcze o tym nie poinformowała. Czasem mam dość życia na tej wiosce gdzie wszyscy wszystko widzą i słyszą. 
• Nawet mi nie gadaj o tej paskudnej babie włażącej w tyłek każdemu napotkanemu księżulkowi. Jeśli polazła z tym do proboszcza to ja nie wiem... Zaraz się dowiem, że wychowałam mojego syna na łapidupa. 
• Współczuję Jankowi. Jak jego rodzice się dowiedzą, co się tam u nich działo podczas, gdy oni sobie spokojnie wakacjowali to wybuchnie taka wojna, że kamień na kamieniu nie postanie. Wiem jacy oni są. 
• Bardzo mi przykro z powodu tego co zaszło Kyniu, bo wiem co czujesz do Rafała. On też cię kocha jak wariat i na pewno postara się to naprawić. 
• Judyta, ja także go kocham i  chce z nim być, bez względu na wszystko. Już nie potrafię żyć bez twojego syna. 
• No jestem wreszcie - powiedziała Justyna stawiając tacę na stole. Kynia i Judyta pomogły jej zestawić z tacy filiżanki oraz mlecznik.  - O czym tak gadulicie?
• A o niczym w sumie. - Kynia pomieszała sobie kawę, do której uprzednio dodała łyżeczkę cukru. - Tak sobie gawędzimy o pierdołach.
• Kyniu chcesz mleko do kawy? - spytała Judyta.
• Odrobinkę tylko. O tyle, dzięki.
• Calvin chce adoptować Dawida - oznajmiła nagle Justyna gdy już spoczęła wygodnie  na krześle. - Nie chciałałam tego mówić przy młodym, bo wiecie jaki on jest. Zaraz by się oswoił z tą myślą że będzie miał nowego tatusia, a gdyby coś przypadkiem... nie wypaliło. Chce mu oszczędzić cierpienia. 
• No jasne nie ma co. Lepiej żeby był mile zaskoczony niż gorzko rozczarowany. Cudownie córeczko, tak się cieszę.  - Judyta była głęboko wzruszona. 
• Jestem pewna, że Calvin zrobi dla was wszystko - zapewniła przyjaciółkę Kynia. -  Nie musisz się obawiać o jego intencje.  Moja kobieca intuicja podpowiada mi, że trafiłaś na bardzo wyjątkowego mężczyznę. 
• Gdyby nie to jego wczorajsze wyjście z Łukaszem to...  chyba bym się z nim w końcu przespała. Z trudem się przy nim hamuję. Nawet z Marcinem nie miałam takich odlotów jak z Calem. Kiedyś tak nas poniosło, że ledwo zachowaliśmy zdrowy rozsądek. Gdybyśmy byli autem to z pewnością  byłoby już  po wszystkim, chociaż to nie za bardzo w moim stylu. Z nim zawsze lecę na żywioł jakbym nie była sobą. 
• Hej Justyna, a pamiętasz jak ci mówiłam, że z tym facetem będzie cholernie ciekawie - przypomniała jej Kynia. - Poczekaj tylko jak cię wezmie do łóżka. To dopiero będzie kosmos. 
• Nigdy nie zapomnę tamtego wypadu nad jezioro. Było cudownie, dużo wspanialej niż mogłam sobie to wymarzyć. Szybko mu wybaczyłam, że postanowił wyjść ze szpitala na własne życzenie... Najciekawsza jednak była końcówka tej przygody. Ni stąd ni zowąd wyskoczyła zza domu rozdarta stara baba i przegoniła nas ze swojego podwórka, a my mokrzy i wymięci spierniczaliśmy stamtąd aż się kurzyło trzęsąc się ze śmiechu.  Naprawdę niewiele brakowało do tego żebym mnie wtedy wziął pod tym domem, ale woleliśmy  nie ryzykować że wybuchnie skandal więc... 
• O rety córeczko, to ty też jesteś taka niegrzeczna? A ja myślałam że to tylko w twoim bracie siedzi taki czort i macha ogonem. 
• Rogate aniołki babci Jasi - powiedziała ubawiona Kynia. 
• Rogate z ogonem - dodała Justyna. 

Koniec części I 

Dziękuję serdecznie za Wasz czas na lekturę oraz za odwiedziny, a także komentarze i uwagii. Tu kończy się pierwsza część powieści Idąc pod prąd. Jeśli macie jakieś głębsze refleksje lub pytania w odniesieniu do całej I części to podzielcie się nimi proszę,  miło będzie z Wami podyskutować o bohaterach i wątkach, sytuacjach. A teraz chyba trochę potęsknicie za Calvinem... Ja pewnie też będę za nim tesknić. 

Dziękuję Kochani że tu Jesteście 😃😃😃 Wiele to dla mnie znaczy. Wasza obecność i opinie motywują do działania!!!